In zijn rubriek ‘M/V van de week’ in de NRC, tekent Siegfried Woldhek op 9 december 2023 Pieter Omtzigt en Dilan Yesilgöz terecht als twee onervaren groentjes met de grijze wolf ‘Mildere’ Wilders op de achtergrond. Beide nieuwelingen hebben hun grootste blunder al begaan. Ze zijn in gesprek met een racistische dictator die zich omringd met criminelen. Hun openingszet had moeten zijn: als je met ons wilt spreken, schrijf je eerst een programma dat acceptabel is voor democraten en dat door je partij geaccepteerd is. Nu zijn ze al in een positie gemanoeuvreerd waarin zij aan de kiezer moeten uitleggen waarom ze niet in een kabinet willen met met hem, in plaats dat hij moet uitleggen waarom ze met hem zouden moeten willen, ten overstaan van iedereen. Transparant, in plaats van het nu gevolgde traject van achterkamertjespolitiek onder leiding van de ijdele Ronald Plasterk.
Tagarchief: Siegfried Woldhek
Vermeer
Afgelopen maand ben ik een dag naar Amsterdam om
de Vermeertentoonstelling te zien.
Natuurlijk levert dat een serie foto’s op.
Afbeeldingen die waarschijnlijk al eerder op
mijn blog te waren. Maar nooit zo’n serie door
mijzelf gefotografeerd.
Mijn foto’s hebben allemaal dezelfde breedte.
Dat heeft te maken met het ontstaan van mijn blog en
de technologie die toen onder de berichten zat.
Die vaste breedte is dus toeval.
In de catalogus staan alle werken van Vermeer
bij elkaar afgebeeld met foto’s op 10% van de werkelijke grootte.
Een goed idee.
De tentoonstelling had een hoge nieuwswaarde in het weekend
dat de tentoonstelling opende 11/12-02-2023.
Daar waren ook tekeningen bij zoals deze twee uit de NRC.
Door de drukte op de tentoonstelling kwam Kamagurka op het idee de schilderijen ook ’s nachts te vertonen. Het zicht is blijkbaar dan wat minder.
Siegfried Woldhek benadrukt het feit dat we eigenlijk niet veel weten van Vermeer, er is geen bekende afbeelding van de schilder.
De eerste ruimte van de tentoonstelling bezet twee schilderijen,
twee toppers:
Johannes Vermeer, Gezicht op Delft, 1660 – 1661, olieverf op doek.
Johannes Vermeer, Gezicht op huizen in Delft (Het straatje), 1657 – 1658, olieverf.
Twee schitterende schilderijen, hoe vaak kun je die
bij elkaar zien met in de volgende zaal nog meer
van Johannes Vermeer?
Bij het eerste werk maakt men meteen het punt dat het hier
niet gaan om het maken van een 17e eeuwse foto: Vermeer
componeert een beeld, laat weg wat volgens hem niet
in het plaatje past.
Hou dat idee vast bij volgende berichten over
deze schilder.
Harry, paradijsvogel.
Afgelopen week was het de geboortedag van Harry Mulisch.
Toevallig las ik dat op Twitter en ik ben al een tijdje bezig
de special die in 2010 verscheen in Vrij Nederland gereed
te maken om op te nemen in mijn blog.
De geboortedag is niet echt een goede reden, maar van mij
mag je altijd iets schrijven over Harry Mulisch of
iets van hem lezen. Dat is misschien nog beter.
Een tijdje geleden heb ik al mijn exemplaren van Vrij Nederland weggegooid. De omslagen heb ik bewaard. Deze omslag riep op tot verder onderzoek en het bleek dat we een speciale editie van de Republiek der Letteren was opgenomen met een aantal artikelen over Harry.
Vrij Nederland, 2010, nummer 44, 6 november 2010.
De volledige naam van dit deel in Vrij Nederland was Republiek der letteren en schone kunsten. Voor mij lang de reden om het abonnement van VN niet op te zeggen.
De editie van 6 november 2010 begon met een foto van het handschrift van de schrijver. Wat anders zou ik zeggen.
Het In Memoriam geschreven door Jeroen Vullings met illustraties door Siegfried Woldhek. Op 30 oktober van dat jaar was Harry Mulisch overleden.
De sectie in dat nummer van Vrij Nederland bevatte nog een paar artikelen. Die volgen binnenkort.
Vrij Nederland 2015: deel II
De grafische omslagen zijn er veel meer
dan die waarop tekst de belangrijkste rol speelt.
Een bonte verzameling.
Het begint meteen fel”: Scootertuig en fiets-elite, nummer 02.
Ik ben niet zeker van de boodschap maar het is een sterk beeld. Op 18 maart waren er in 2015 Provinciale Statenverkiezingen en later dat jaar op 26 mei Eerste Kamerverkiezingen. Dit is nummer 03.
Het Islamdebat zet door met ‘Concullegas’, nummer 5. Over Al-Qaida en ISIS.
Dit lijkt een waterverfschets in de stijl van Siegfried Woldhek. Op Wikipedia staat Vrij Nederland als een van de tijdschriften waarvoor hij tekende. Het gaat over de leiderschapscrisis rond Diederik Samson (op de dag van het opstappen van Lilianne Ploumen). Nummer 6.
Nummer 11: 85 maanden cel voor de VVD. Over integriteitsonderzoek.
‘De mens en het boze algoritme’, filosofiespecial. Nummer 15.
Van deze tekenaar/in deze tekenstijl verschijnen meerdere omslagen. In 2015 steeds rond het seizoen. Zoals hier de lente en het werken in de tuin. Nummer 17/18.
Sterke tekening met als thema: ‘Het open graf van Europa’. Nimmer 19.
Nummer 28/29. Juli en zomer?
Nummer 31, pinguïn pockets en zomerverhalen.
‘Iedereen kan het maken’ in nummer 33.
Nog steeds actueel, #MeToo in nummer 36/37, ‘Misbruik op de academie’.
De redding van het boek in nummer 39.
Beetje warrig: ‘Geluk zit in de genen’. Nummer 41.
De nummers 42/43 hullen zich in de herfst.
Nummer 47 met terroristen die geprogrammeerd rondlopen: ‘De ongelovigen in Europa doden…’.
De vlucht naar voren, in nummer 48.
Een klimaatkeerpunt in nummer 49. Het zal nog jaren duren voor het er kwam of ging komen.
Nummer 50: Fashion victims
De groende driehoeken zijn de kerstbomen van waarschijnlijk nummer 51 of 51/52.
Schoothondje
Siegfried Woldhek met Mike Pence als schoothondje.
Siegfried Woldhek maakt in de NRC van 9 januari 2021
een prachtige spotprent.
Daarin maakt hij een analyse met twee elementen:
1. Mike Pence is altijd het schoothondje van Trump geweest;
2. bij de bestorming van het Capitool bleek hij Trump te weerstaan.
De eerste analyse geloof ik wel.
De twee niet: Trump is met Pence bezig aan de voorbereiding van
de volgende presidentsverkiezingen. Daarbij is het oproer Trump
zeer welkom maar als het uit de hand loopt, verlies ook hij de controle.
Controle die deze keer door Pence werd uitgevoerd.
Voor het publiek hebben ze het bijgelegd maar voor deze twee heren
viel helemaal niets bij te leggen.
Verderkijker
Siegfried Woldhek, Kees van Kooten.
Leuk boekje, het boekenweekgeschenk, de Verrekijker,
van Kees van Kooten.
Ik raad het iedereen aan om te lezen.
Niet hoogdravend, niet supercomplex of overgeconstrueerd.
Geen oppervlakkige, moderne, populaire, snelle hap,
gewoon leesplezier!