Tijdens een ochtendwandeling door het centrum van Breda
viel mijn oog op het dak van De Kleine Wereld.
Het dak, normaal rood en robuust, was bedekt met een dunne laag wit.
Een onverwachte transformatie van het stedelijk landschap.
Zou dat nou stuifsneeuw zijn? Het is nog geen oktober…

Breda, Grote Markt, het dak van De Kleine Wereld tijdens mijn ochtendwandeling.

Wat betekent zo’n beeld?
Is het toeval, een lokale verstoring, een atmosferisch incident?
Of is het een echo van iets groters:
een wereld waarin de grenzen tussen natuur
en menselijk handelen vervagen?

De gedachte aan klimaatverandering dringt zich op,
niet als stelling, maar als iets dat zich aandient.
We leven in een tijd waarin het weer niet meer vanzelfsprekend is,
waarin seizoenen verschuiven en patronen vervagen.
De aarde warmt op, zeggen de cijfers.
Maar wat betekent dat voor een dak in Breda,
voor een ochtendwandeling, voor een dunne laag wit dat zich
gedraagt als sneeuw?

Misschien is dit geen bewijs.
Misschien is het een suggestie.
Een moment waarin de wereld zich anders toont,
waarin het vertrouwde een ander gezicht krijgt.
De naam De Kleine Wereld versterkt dat gevoel: alsof hier,
op deze plek, een miniatuurklimaat ontstaat.
Een ritueel van toevalligheid en verandering.

Dit beeld van onze kleine wereld, die besneeuwd is geraakt in september…
Is het een waarschuwing? Een aanwijzing?
Een vergissing van de elementen?
Misschien is het niets. Misschien is het alles.