Op zaterdag lees ik altijd de collumn van Thomas van Luyn.
Hij schrijft met veel humor en overdrijving over de kleine
gebeurtenissen in Nederland.

Thomas van Luyn, afgelopen zaterdag in de Volkskrant 28 mei 2016: Duplo.

Nu viel me een klein stukje van zijn verhaal van vorige week op.
Het verhaal gaat over planologen en hun invloed op onze leefomgeving.
Daarbij maakt hij een beetje terzijde een opmerking over India.
Dat lees ik dan weer met extra aandacht.
Het gaat om het volgende stukje:

Je kunt ook bestaande plekken nemen en die een beetje omkatten.
In Assendelft heeft iemand het station 500 meter verderop neergekwakt.
Gewoon, om een beetje te zieken.
Snackbar De Remise ligt nu niet meer aan de remise, maar in z’n eentje op een caravanterrein, wat een mooi mistroostig plaatje oplevert als je er langs rijdt.
Om bij dat station over te steken, staat er een kolossale ijzeren trapconstructie over de twee spoortjes heen – en een tunnel eronderdoor.
In India zouden ze gewoon zeggen: kijk een beetje uit als je de rails oversteekt.
Maar die hebben dan ook geen planners.

Zie je de overeenkomsten (kolossale ijzeren trapconstructie en
geen aandacht voor de reiziger) met het nieuwe NS-station in Breda?

Maar even terug naar India.
Het is natuurlijk niet waar dat daar geen planners zijn.
Dit jaar bezochten we juist een plaats die helemaal, helemaal,
ontworpen is door een wereldberoemd architect: Chandigarh is die plaats,
Le corbusier de belangrijkste architect/planoloog..
Daar in Chandigarh is alles gepland.

In het westen is Le Corbusier vooral bekend van zijn stoel maar hij was
eigenlijk vooral een stadsontwerper. Dat is te zien aan het stratenplan
van deze nieuwe hoofdstad van de Punjab en Haryana.
Na de scheiding tussen India en Pakistan had het Indiase deel van de Punjab
geen hoofdstad meer. Om een idee te geven, in 2001 had de Punjab
25 miljoen inwoners. Dus een administratieve hoofdstad
is dan geen overbodige luxe. Nehru liet een nieuwe hoofdstad
aanleggen en nodigde daarvoor planologen vanuit het westen uit
om mee te denken over de nieuwe stad. Le Corbusier was een van hen.

De stad bestaat uit sectoren die binnen de grenzen van de sector geen doorgaande wegen kennen. De doorgaande wegen (zoals hierboven) hebben bijvoorbeeld een aparte rijbaan voor riksja’s, fietsen en brommers.

De sectoren hebben soms een speciale bestemming. Dit is een foto van sector 17, zeg maar het stadshart met winkels en andere belangrijke gebouwen.

Nog een gebouw uit sector 17: de bioscoop.

Le Corbusier en zijn staf lieten zich vooral inspireren door de nieuwe mogelijkheden van beton. Dit is het architectuurmuseum in Chandigarh. Zoals te zien is was het weer niet ideaal.

Government Museum and Art Gallery, Chandigarh. Dit museum bevat een hele mooie collectie oude kunst en een galerie met moderne Indiase kunst. Je ziet hoe ruim van opzet de stad is.

Het stratenplan van Chandigarh zie je ook terug op de putdeksels die je overal in de stad ziet. Dan zie je ook de duidelijke structuur die Le Corbusier bedacht heeft.

Het absolute hoogtepunt van de gebouwen in Chandigarh is het Punjab and Haryana High Court, het hooggerechtshof voor de Punjab en Haryana. Het gebouw is ontworpen door Le Corbusier.

Vooral het dubbele dak springt eruit. Het is bedoeld om de hitte van de zon (het kan er makkelijk 40 – 45 graden celcius worden) tegen te houden en de wind vrij spel te geven om verkoeling te brengen.

Tegenover de High Court ligt het parlementsgebouw voor beide staten: Palace of Assembly (Vidhan Bhavan). De gebouwen liggen aan een enorm plein met nog een paar bijzondere monumenten die later nog aan de orde komen op mijn blog. Het parlementsgebouw is bijzonder van vorm en ligging en bijvoorbeeld de Gouverneurspoort is opvallend.

Dit is de ceremoniele poort in het parlementsgebouw in Chandigarh dat door Le Corbusier is geschilderd.

Dus India is geen land zonder planners.