Zo op de valreep nog een kort bericht.
Toevallig las ik vandaag de volgende tekst.
Het gaat over een kunstenaar uit de klassieke oudheid.

De schilder Timanthes wilde eens het mythologische verhaal over het oordeel van Paris uitbeelden: naar aanleiding van de vraag welke van de drie vrouwen het mooist was – Hera, Athene of Aphrodite – had Paris voor Aphrodite gekozen. Nadat de kunstenaar Hera en Athene had geschilderd, stuitte hij op een probleem: hij was niet in staat om, zoals het verhaal oplegde, Aphrodite met nog grotere schoonheid weer te geven. Hij besloot toen om haar niet van voren uit te beelden, zoals hij bij de andere twee gedaan had, maar op de rug gezien. Zo immers zou de toeschouwer zichzelf kunnen inbeelden dat Aphrodite als de mooiste uit de bus zou komen zodra ze zich zou omdraaien.

Dit is zo’n sterk staaltje van flexibiliteit van denken.
Flexibel maar tegelijk met verstand van zaken.
Als een meesterschilder die weet wat er omgaat
tussen toeschouwer en schilderij.
De toeschouwer op waarde schattend,
die zou immers het klassieke verhaal kennen
en wetende hoe hij als schilder daar mee om kon gaan.

Dat is net wat we in de Westerse wereld in 2016 nodig hebben.

Bovenstaand verhaal komt uit het boek van Antoon Erftemeijer, De aap van Rembrandt.