Ik ken Simon Carmiggelt van vroeger, van de tv.
Mijn herinneringen zijn niet heel gedetailleerd:
de begin tune ‘In a sentimental mood’ The Duke Ellington Orchestra,
zijn stem, zijn tempo.

Dus meer de sfeer dan feitelijke dingen.
Maar als ik hem lees hoor ik hem weer.

Nu ik hem lees ervaar ik hoe goed de Kronkels geschreven zijn.
De details, de slotzin, de situatieschets, het portret, de humor.

Over de humor valt veel te zeggen.
De droge vertel trant in combinatie met soms diepe triestheid,
levert komische situaties op.
Situaties die je ook bij andere komische talenten ziet
als Charles Chaplin of Buster Keaton.
Hun timing is net als bij Simon Carmiggelt perfect.
Net als Simon Carmiggelt schuwen ze schrijnende situaties niet.
Simon Carmiggelt schrijft bijvoorbeeld regelmatig over Amsterdamse Joden
en hun lot tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Scherpe constateringen gaat hij daarbij niet uit de weg.
Het effect is dat de boodschap beter blijft hangen
dan wanneer hij dijenkletsers zou schrijven.
Iets wringt er namelijk, in het verhaal maar achteraf ook in je hoofd.

De Kronkels gaan vaak over op zich alledaagse situaties met gewone mensen.
Allemaal in Den Haag of Amsterdam.
Er staan er gelukkig een aantal op YouTube.

Normaal zou ik nu een stukje aanhalen maar
dat doe ik hier niet.
Het boekje is niet duur en erg leuk.
Gewoon kopen en lezen!
Aanraders: ‘De heer Cohen’ (1947) en bijvoorbeeld ‘Buigen’(1980).
Deze keer boog ik ook.

Simon Carmiggelt, Gedundrukt (uitgegeven door Van Oorschot).

Het boek heb ik meegenomen naar India.
In Pushkar ben ik begonnen het te lezen.
De afgelopen dagen heb ik de laatste verhalen gelezen.
De extra grijze omslag heeft de vliegreis niet overleefd.