Tagarchief: Den Haag

Schetsboeken van Isaac Israëls

Posted on by

Wikipedia:

Isaac Lazarus Israëls (Amsterdam, 3 februari 1865 – Den Haag, 7 oktober 1934) was een van de voornaamste Nederlandse schilders uit de groep van Amsterdamse Impressionisten. Naast zijn schilderwerk was hij tekenaar en aquarellist en maakte hij pastels, etsen en litho’s.

WP_20171006_15_54_01_ProSchetsenVanDeStad

Wikipedia (vervolg):

Opgeleid in het atelier van zijn vader Jozef Israëls, een van de meesters uit de Haagse School, liep hij nauwelijks een paar jaar academie in Den Haag, van 1880 tot 1882. Hij bleef verder autodidact, naast zijn vader. In 1881 debuteerde hij met De repetitie van het signaal op de Tentoonstelling van Levende Meesters in Den Haag. Het schilderij werd, nog voor het af was, gekocht door Hendrik Willem Mesdag.

WP_20171006_15_53_46_ProIsaacIsraelsDeelVanDeSchetsboekenInDeCollectieVanGemeenteMuseumDenHaag

Een klein deel van de schetsboeken in de collectie van het Haags Gemeente Museum.

Wikipedia (vervolg):

Hij bleef in Amsterdam wonen tot 1908. Daar maakte hij kennis met het mondaine stadsleven en ontmoette er George Breitner en Willem de Zwart, die zijn schildersvrienden werden. Hij werd de schilder van het turbulente nachtleven met een vrije, zwierig impressionistische toets. In 1904 trok hij voor het eerst naar buiten met de schildersezel om er aan plein-airschilderen te doen en aldus het directe licht op doek te verwerken in strand- en duinenscènes.

WP_20171006_15_54_37_ProIsaacIsraelsTafelMetAllerleiVoorwerpen

Even inzoemen: een tafel met allerlei voorwerpen.

Wikipedia (vervolg):

Van 1905 tot 1913 leefde Israëls in Parijs, waar hij onder de indruk kwam van Edgar Degas en van het werk van Henri de Toulouse-Lautrec. Hij had er zijn atelier op de Boulevard de Clichy. Hij schilderde er de specifiek Parijse motieven: het publiek in de parken, de cafés, cabarets en bistro’s, naast de circus- en kermisacrobaten.

WP_20171006_15_54_47_ProIsaacIsraelsSchetsboekNr63

Schetsboek nummer 63 van Isaac Israëls.

Wikipedia (vervolg):

In 1923 keerde hij terug naar Den Haag. Hij ging voorgoed aan de Haagse Koninginnegracht 2 wonen, in het huis van zijn ouders, die eerder op Koninginnegracht nr. 6 woonden. In het koetshuis van nr. 2 hadden Isaac en zijn vader ieder een eigen atelier. De vader van Israëls was overleden in 1911. In 1928 won Isaac op het kunsttoernooi van de Olympische Spelen een gouden medaille in de categorie schilderkunst met het werk Ruiter in roode rok (ook wel getiteld Ruiter met de rode jas, De rode rijder of De roode ruiter).

 

Israëls overleed thuis, op 7 oktober 1934, twee dagen nadat hij werd aangereden door een auto, waar hij geen uitwendige verwondingen door had opgelopen.

WP_20171006_15_55_15_ProIsaacIsraelsStraatgezicht

Isaac Israëls, schets van een straatgezicht.

In de tuin van het Gemeentemuseum

Posted on by

Vanochtend was ik vroeg in Den Haag.
Ondanks het feit dat het Gemeentemuseum al om 10 uur open gaat
had ik toch wat tijd om door de tuin te lopen.
In de tuin staat een muur waarin een aantal gevelstenen
uit Den Haag (?) zijn ingemetseld.
Waarschijnlijk van panden die ooit afgebroken zijn.
Althans dat vermoed ik.
Een paar voorbeelden:

photo WP_20170414_001Ooievaar.jpg

De ooievaar als symbool voor de hofstad Den Haag.

photo WP_20170414_002InDeDrieMollen.jpg

‘In de drie mollen’, dat ken ik als een merk van een koffiebranderij. Maar die zit in Den Bosch.

photo WP_20170414_003MorgenStar.jpg

Morgen Star.

photo WP_20170414_004Loopschans.jpg

In Breda kennen we een Loopschansstraat. Op deze oude gevelsteen kun je zien dat je op een schans echt kon lopen.

Shammi Pithia: Creation of something meaningful

Posted on by

photo WP_20141024_003HetWeerZatEenBeetjeTegenEchtHerfst.jpg

India in de Hollandse herfst.

Gisteravond was er een concert in de Nieuwe Kerk in Den Haag
van Shammi Pithia. Een muzikant met Indiase wortels,
die vanuit het Verenigd Koninkrijk een soort fusion muziek maakt.
Het geluid van zijn bansuri’s (bamboefluit) mengt hij met het geluid
van bijvoorbeeld een piano, basgitaar, Spaanse gitaar, viool en cello.

photo DSC_5484IndiaMuziekFestival.jpg

Holland India Festival.

Het concert werd gegeven in het kader van het Holland India Festival.
In dat festival staat naast muziek ook dans en film centraal.

photo DSC_5483IndiaMuziekFestival01.jpg

Shammi Pithia in het India Muziek Festival in de Nieuwe Kerk in Den Haag.

De Nieuwe Kerk is een prachtig gebouw.
Uitermate geschikt voor concerten op kleinere schaal.

photo WP_20141024_004HetPubliekNeemtPlaats.jpg

Het publiek neemt plaats.

De CD van Shammi Pithia heet Cosmic en was er te koop.
Ik heb hem net gehoord en eerlijk gezegd deed het
optreden in Den Haag me meer.

photo DSC_5482Cosmic.jpg

Het artwork voor de CD Cosmic.

Op de CD wordt de muziek erg klinisch.
Shammi zei het zelf in zijn introductie op het instrument.
Het instrument laat alles horen wat er in je borstkast gebeurt.
Ben je zenuwachtig, dan heb je direct een extra ongewenst vibrato.
Maar dat maakt het goed bespelen van dit instrument net zo mooi.

photo WP_20141024_005PlafondConstructieNieuweKerkDenHaag.jpg

De plafondconstructie van De Nieuwe Kerk en de speciale akoestische voorzieningen. Heel indrukwekkend.

De bansuri is een prachtig instrument en Shammi kan er op spelen.
Daar zit de kracht en tegelijk ook de zwakte van Shammi Pithia.
Door andere muzikanten een kans te geven
deel te nemen aan het optreden
wordt zijn actieve aandeel in het concert kleiner.
Daarmee wordt het concert niet beter.
De mooiste optredens gisteravond
waren die waarbij hij bijna solo optrad.

photo WP_20141024_007PrachtigPlafondConstructieEnOrgelNieuweKerkDenHaag.jpg

Nogmaals het plafond en het orgel (verborgen achter doorzichtige akoestische elementen die aan het plafond hangen). Allemaal foto’s van voor het concert.

De zangeressen waren een probleem gisteravond.
De neiging bij dit type muziek om de zang te klein te maken,
te iel, te broos, is een valkuil.
Daar werd voor de pauze te vaak ingetrapt.
Het eerste nummer van Sangeeta Bhageloe,
na de pauze, was prachtig.
Maar toen was er durf, zelfverzekerdheid, kracht.

photo WP_20141024_008ShammiPithia.jpg

De enige staande man is Shammi Pithia (derde van rechts). Zoek op Internet nog maar eens voor meer foto’s. Die zijn of komen er zeker.

De organisatie had een paar te enthousiaste
crew members te veel.
Mensen die foto’s maakten en daarbij rond gingen lopen,
mensen die zaten te praten.
Allemaal begrijpelijk maar dat kan beter.
Overigens hoop ik nog wel een aantal van die foto’s
te zien op internet. De foto’s met mijn telefoon
zijn van lage kwaliteit.

photo DSC_5483IndiaMuziekFestival02.jpg

Alles bij elkaar heb ik genoten van een prachtige avond.
Het was een heel warm evenement met heel veel,
zeer vriendelijke mensen. Een weldaad.
Ik kijk uit naar een volgend optreden!

India 2013: gelezen

Posted on by

Het boek ‘Diplomaat van de Tsaar’ van Angela Dekker
heb ik met heel veel plezier gelezen in India.
Met name tijdens de eerste dagen van de Pushkar Fair.

photo DSC_2877DAngelaDekkerDiplomaatVanDeTsaar.jpg

Het boek gaat over een Russische diplomaat aan de ambassade in Den Haag.
De man werkte voor het Tsaristisch Rusland.
Dan breekt de revolutie uit.
De Tsaristische ambassade wordt niet erkend door het nieuwe regime.
Het personeel blijft zo goed als het gaat, de werkzaamheden voortzetten.
De revolutie was immers niet in een dag geregeld en lange tijd
was er hoop dat de communisten de slag niet zouden winnen.
Uiteindelijk doen ze dat wel.

In tussentijd vluchten Russen naar het Westen in verband
met de revolutie en de wereldoorlog.
Dhr. Poustochkine maakt moeilijke tijden mee en rond hem heen
zijn er allerlei verhalen te vertellen over andere mensen.
Russen en Nederlanders, wiens levens verstrengeld raken met de geschiedenis.
Angela Dekker doet dat heel goed wanneer ze schrijft over
het Russisch Strandgoed.

Vandaag de dag stranden nog steeds veel mensen ergens op de wereld.
Misschien niet van zo’n voorname komaf als Dhr. Poustochkine.
Dat maakt hun verhaal waarschijnlijk nog schrijnender.

Papier biënnale, Museum Meermanno, deel 1

Posted on by

Je kunt niet om het werk van Alicia Martin heen.
Het stroomt het museum uit, de bezoeker tegemoet.
Boeken, boeken, boeken en nog eens boeken.

Alicia Martin, Biografias, 2012.

Alicia Martin.

Alicia Martin.

De Papier biënnale is te zien verdeeld over twee locaties: Museum Rijswijk
en Museum Meermanno in Den Haag.
Beide locaties zijn gevestigd in en rondom twee bijzondere huizen.
In het geval van Meermanno in een statig Haags herenhuis
dat vroeger het eigendom was van een baron.
Zijn ‘spulletjes’ vormen het bestaansrecht van het museum.
Daarover later meer.
Maar nu eerst deel drie van de Papier biënnale.

De catalogus van de Papier Biënnale 2012.

De tentoonstelling weet echt welt e verrassen.
De catalogus doet dat niet.
Eenvoudig weergegeven, tweetalig.
De eenvoud past niet bij een biënnale rond een dergelijk
bijzonder materiaal waar veel over te vertellen valt.
Als papier je thema is, dan verwacht je van het stuk papier
dat de bezoekers mee naar huis nemen, iets bijzonders.
Zeker als de tentoonstelling slechts om het jaar is.
Niet alle werken van de tentoonstelling staan in het boek.
Detailbesprekingen ontbreken dan ook en dat is jammer.
Je organiseert iets bijzonders, dan heb je, naar mijn gevoel,
ook de verplichting, dat feit uit te dragen.
Wat er nu ligt is een soort glossy voor kunstenaars.
Geen samenhang, geen duiding, geen techniek.
De helft in het Engels.
Ik snap dat we in een crisis zitten,
maar beide museums hebben hun entreeprijs verhoogd.
Negentien euro vijftig is misschien niet veel voor een catalogus
maar je hebt dan als resultaat ook niet veel.
Je zet als het ware geen papier oeuvre neer.
Een gemiste kans.

Ros Rixon, Sphere x96 Lady Chatterleys lover, 2012.

Ros Rixon, zoek de titel.

Meermanno presenteert zich als ‘Huis van het boek’.
Bij de Papier Biënnale in Meermanno staat dan ook
papierkunst met boeken/tekst meer centraal dan in Museum Rijswijk.

Ros Rixon, The meaning of Art (De betekenis van kunst).

Mijn foto was onduidelijk maar op de site van Rixon heb ik deze foto gevonden. Een haast gefileerd boek.

Laura Behar. Authentieke teksten, handgeschreven op verschillende soorten papier. Gemaakt in Israel.

Dit is een voorbeeld van een van haar ‘Scrolls’. Papier met schrift geinspireerd door de Dode Zee-rollen. Papier gemaakt van verschillende materialen. In haar geval bijvoorbeeld woestijnplanten.

Ebon Heath, Quite dog bite hard, 2011.

Ebon Heath, Home, 2009, laser cut paper, nylon threads, metal crimps.

In de tuin, recht tegenover de vier hondegraven: Alicia Martin, Parasitos, 2012.

Met het museum op de achtergrond.

Papier Biënnale: Museum Rijswijk, deel 1

Posted on by

Afgelopen zondag ben ik naar de Papier Biënnale geweest
en heb zowel het Museum Rijswijk als het Museum Meermanno
in Den Haag bezocht.
Hier een eerste fotoverslag van mijn bezoek aan Museum Rijswijk.
Hoewel maar een kort overzich, geeft het direct een indruk
van de veelzijdige benaderingen die op de tentoonstelling
samen zijn gebracht rond het medium papier.

Frits Achten, Larf, 2009 – 2011.

Frits Achten, Larf, 2009 – 2011.

Johnny Beerens, Wering der zee, variant II, 2009 – 2012.

Jacqueline Overberg, Smitt & Wesson N3, 2009.

Peter Bes, Whatx92s going on, 2010 – 2011.

Peter Bes, Whatx92s going on, 2010 – 2011.

Marleen van Wijngaarden, Zonder titel, 2010.

Michael Hansmeyer, Negatief van de Constructed Column: de binnenkant

Michael Hansmeyer. De Buitenkant.

Dat zo iets bestaat: Legale graffiti oefenplek

Posted on by

Legale graffiti oefenplek. In De Haag. Ik wist niet dat er dergelijke voorzieningen waren in Nederland. Ik kwam er zondagmiddag langsgereden. Ben meteen omgekeerd en ben gaan kijken. Zox92n 6 tot 8 mensen waren er aan het werk. Heel leuk..

De fotox92s die ik heb zijn van beginnende projecten. Ik heb het eindresultaat helaas niet gezien.

Maar het begin ziet er erg spannend uit.