Donderdag werd de krant op de gewone tijd bezorgd, inclusief een kaartje.
Vrijdag was meteen het ‘binnenkort’ van het kaartje, maar
de vrijdagkrsnt kwam op vrijdag. Alleen later.
Zaterdag kwam de zaterdagkrant voor 11:00 uur.
Ik ben benieuwd hoe dat volgende week gaat.
Samen met de krant lag vanochtend een kaartje in mijn brievenbus
dat me aan het denken zette.
Erg ouderwets, ik geef het toe.
Ik ontvang de NRC op donderdag, vrijdag en zaterdag.
Eigenlijk ben ik alleen geïnteresseerd in de boeken- en cultuurbijlage.
De een komt op donderdagen de ander op vrijdag.
Daardoor lees ik de krant niet meteen.
De actualiteit komt in deze digitale tijd op andere manieren tot je:
allerlei nieuwssites en ‘socials’ (modern voor sociale media die
je van seconde tot seconde, gevraagd en ongevraagd op de hoogte
houden van wat zij belangrijk vinden).
Normaal gesproken lees ik die krant 3 weken later, nou ja lezen.
De katernen die me interesseren lees ik. Niet helemaal maar die katernen
bevatten meer artikelen die me aanspreken.
De algemene katernen (economie, weekend enz) blader ik door.
Daar wordt mijn oog vaak getroffen door hoe de krant er naast zat.
De VS heeft helemaal niet alle ondergrondse installaties in Iran
geraakt zoals Trump claimt.
Als mijn oog op een klein artikel valt dat interessant lijkt dan lees ik het.
Gaat het om een groot, pagina vullend artikel, dan pak ik er vaak Copilot
bij om me de samenvatting te geven.
Die samenvattingen geven me snel inzicht zonder het hele artikel
te hoeven doorploegen
Vanmorgen zat er dus dit kaartje bij en dan vraag ik me af of de
persoon die dit kaartje in de bus gooit nagedacht heeft over de boodschap.
Hij of zij gaat op vakantie. Leuk voor die persoon.
Maar geen nood, iemand anders neemt de bezorging over.
Okay, ik kan me voorstellen dat die er in het begin langer over doet
en dat mijn krant dan wat later komt.
Die krant is er normaal gesproken rond 07:30.
Nou prima als de krant wat later komt.
Maar nu die intrigerende toevoeging:
pijl Vr, Za, Ma.
Dat is toch niet de mededeling dat de krant een uur later komt.
Je kunt de handgeschreven tekst interpreteren als:
de krant van donderdag ontvang je tijdens de vakantie van de bezorger
op Vrijdag. De vrijdagkrant op zaterdag en de zaterdagkrant op maandag.
Voor mij maakt het niet zoveel uit maar toch wringt het als bovenstaande
interpretatie correct is.
De bezorger kent mijn leesgewoontes niet.
De krant is gewoon een product waarbij je een prijs afspreekt voor
een tegenprestatie. De tegenprestatie is de komende weken van
veel mindere waarde maar ik moet wel betalen.
De waarde van de krant zat altijd voor een belangrijk deel in de timing.
De uitdrukking is: morgen zit er vis in.
Dit slaat op de houdbaarheid van een (kranten)bericht.
De visboer gebruikte ooit oude kranten om de verkochte vis in te verpakken.
Ik wacht nog maar even af hoe het gaat lopen maar een krantenbezorger
die op zaterdag langskomt en dan niet de zaterdagkrant brengt maar daar op
maandag voor terug gaat komen voelt alsof dan de vis al verdronken is.
Op Twitter zag ik een bericht van vermoedelijk een
medewerker van Weerplaza.
Hoe het bericht op mijn tijdslijn komt weet ik niet.
Het weer is niet echt mijn hobby.
Maar het onderwerp kon geen toeval zijn: Petrichor.
Het betekent: ‘De geur die ontstaat wanneer regen op
droge grond valt’. Het wordt verklaard op de infographic
van Weerplaza.
Toeval? Nauwelijks.
Want slechts enkele weken terug kocht ik bij
Uitgeverij Petrichor een Genootschapsbode en
Petrichor 11 metamorfose.
Petrichor is naast een zeldzaam woord voor een bijzondere
belevenis ook een bijzondere uitgeverij waarvan ik eerder
een boek kocht (waar ik ook een bericht over maakte).
Ze noemen zich:
‘Stichting uitgeverij petrichor podium in een boekvorm’.
Met zo’n naam ben ik verkocht.
Nu lag de doos en de krant naast mijn ‘leesstoel’.
De fauteuil waarin ik vaak zit als ik iets wil lezen.
Het was een goede aankoop maar ik had nog maar een keer
het hele pakket doorgenomen.
De tweet van Weerplaza zag ik als een aanmaning om
mijn ervaringen te delen over het pakket op mijn weblog.
Dat doe ik nu in dit bericht door je een overzicht
te geven van wat mijn aankoop voor moois bevat.
Wil je er meer kennis van nemen dan raad ik je aan
de website van Petrichor eens te bezoeken.
Petrichor 11 metamorfose is een krant, een podium voor
kunstenaars die rond een thema werk laten zien.
Een uithangbord voor kunstenaars rond een thema.
Genootschapsbode 2 is een doos, zoals een doos bonbons.
fijn verpakt en met smaak gevuld.
In dit bericht laat ik je er even aan snuffelen want
ik eet ze liever zelf op.
Heb jij ook ooit iets van Petrichor gelezen?
Petrichor, De Genootschapsbode 2.
Colofon.
Verslagen van atelierbezoek bij Spacecowboys Paul Keizer en Albert Dedden. De fotografie is van Viorica Cernica. Het tweede atelier is van Sophia de Vries.
Een indruk van de Spacecowboys.
Een boekje met interviews met Geraldine Suijkerbuijk en Linda Molenaar. Bezoek hun websites eens om te zien waar ze het over zouden kunnen hebben gehad.
Een boekje met essays van Suzan Folkerts ‘Mijn Christina’ (naar aanleiding van een song van Nick Cave) en van Kas Molenaar ‘Het zijn is al zwaar genoeg’.
Een kaart met grafiek van Wim Vonk en een boekje met verhalen: Martin Knaapen schreef ‘Op reis met L’. Het grappige ‘Mijn oom de leeuwentemmer’ is van Lammert Voos.
Een kaart met poëzie ‘Een vriend vroeg’ van Hansko Visser en een leporello van Gabrielle Terpstra en Alwin van der Toorn: Terra Frisia.
Een boekje met afbeeldingen van Sietse Hoeksma en Marcel Herms: Hoe schoon zijt gij, geinspireerd op een werk van Lucebert.
Met de bodem van de doos in zicht een kaart met foto’s van het atelier van Sofia de Vries (blijkbaar de juiste spelling?) gemaakt door Viorica Cernica en een boekje met grafiek van Rik van Iersel: My life as a comic 2.
Dan sluit ik af met een korte indruk van de krant:
Petrichor 11 Metamorfose, met werk van Jan Kleefstra (links), Ben Game (rechts boven) en Sanne Bax (rechts onder).
Als afsluiter een paginagrote afbeelding van werk
van Susanna Inglada.
Bij de open dag werden ook een aantal pagina’s
getoond uit een krant uit het archief.
Het ging om het Dagblad van Noord-Brabant.
Volgens mij de krant van 24 april 1923.
Verschillende advertenties en oproepen. Onder andere van Peek & Cloppenburg Breda.
Een verslag van een optreden van Albert Vogel. Gezien de datum van de krant en genoemde voordrachtkunstenaars waarmee Vogel vergeleken wordt (Royaards en Musch) gaat het waarschijnlijk om Albert Vogel sr. De vader van actrice Ellen Vogel en Albert Vogel jr (https://nl.wikipedia.org/wiki/Albert_Vogel_sr).
Jan van der Ven, Catharinastraat 5 (Hoek Catharinastraat – Kasteelplein).
Rheumatiek en jicht. Een pain expeller?
Adriaan van Bergen.
Het heeft niets te maken met het feit dat het vandaag vrijdag is.
Zwart of niet.
Met de kachel meestal uit moet je op zoek naar manieren om
warm te blijven. Liefst duurzaam.
Daarom pantoffels gekocht, fair trade, enzo.
Maar toen ik ze ontving vocht het verpakkingsmateriaal
met de pantoffel om de aandacht.
Kranten uit Nepal die de vilten, handgemaakte pantoffels in de vorm hielden.
Als cadeau zat er een kleine pantoffel bij.
De pantoffel zit prima en is lekker warm.
We hebben de zaterdageditie van de Volkskrant.
Maar we willen weer eens iets anders.
Op 24/02 sturen we een bericht naar de Volkskrant waarvan we een bevestiging ontvangen.
Aan de plaatjes en praatjes ligt het niet.
Vervolgens horen we niets.
Intussen hebben we een verbouwing in huis en proberen we
andere zaterdagkranten uit. Dus het ontsnapt even aan de aandacht.
Het wordt natuurlijk opgenomen voor trainingsdoeleinden en
men wil na afloop nog vragen stellen (allemaal tijd= geld).
Dan wordt er op 25 maart weer gewoon, middels automatische incasso,
geld ingehouden voor 4 zaterdagen.
Vandaag dus nog maar eens contact gezocht met de Volkskrant.
Via de chat:
Glenn10:10
Goedemorgen
Glenn10:11
Tot mijn spijt zie ik geen stopzetting staan in mijn systeem
Glenn10:11
opzeggingen verwerken wij alleen telefonisch. Dit om onduidelijkheden te voorkomen. Wij zijn te bereiken via 088 – 0561 561
‘om onduidelijkheden te voorkomen’ moet ik bellen.
Ja, ja.
Eerst moet ik me door keuzemenu’s worstelen (ik betaal de rekening).
In het gesprek wordt niet gevraagd naar een abonnementsnummer of iets dergelijks.
Er wordt alleen geprobeerd mij met kortingen bij de krant te houden.
Desnoods een andere krant te verkopen.
Dat noemt men klantenservice.
Als duidelijk wordt dat ik toch echt wil stoppen is er de volgende rekentruck:
U heeft betaald tot en met 27-april.
Dan komt daar de opzegtermijn bij
dus we zeggen op per 25-mei.
“We sturen u een bevestigingsmail.
Het kan 5 dagen duren voordat u de mail ontvangt.”
Dan volgt de mail snel. Natuurlijk met een ‘persoonlijk verlengingsaanbod’.
Mijn conclusies zijn:
1. nee het opzeggen van een abonnement bij de Persgroep gebeurt niet klantvriendelijk;
2. klanten van de Volkskrant zijn van middelbare leeftijd, lezen samen de krant, hebben een relatie,….;
3. grote kans dat de mannelijke klanten van de Volkskrant blank zijn en grijs of grijzend;
Mensen die denken dat dit soort processen goed werken
hebben een bord voor hun hoofd.
Het is allemaal modern en snel.
Daar is niets mis mee maar het is onpersoonlijk en volledig
gericht op het bedrijf, geen seconde op de klant.
Argusvlinder 