Ik ben een liefhebber van margedrukwerk.
Net als commercieel drukwerk kent ook margedrukwerk een grote variatie
aan vormen en uitvoeringen.
Het zijn precies die vormen en uitvoeringen die dat margedrukwerk
zo interessant maken, soms geldt dat ook nog eens voor de inhoud.

Met enige regelmaat koop ik werk van de Statenhofpers uit Den Haag.
Ongeveer 10 dagen geleden kocht ik ‘Het aanwezige been’
geschreven door Arnon Grunberg.
Ik ben geen kenner van Grunbergs werk.
Van zijn bekendste werken heb ik er opmerkelijk genoeg
nog geen een gelezen.
Ik schaam me (heel even).

Maar Grunberg waardeer ik vanwege zijn standpunten in het publieke
debat, zijn brede interesse in literatuur en zijn optredens.

Statenhofpers, Arnon Grunberg, Het aanwezige been.

Maar als er dan een kort verhaal van hem verschijnt bij een
uitgever/margedrukkerij als de Statenhofpers dan koop ik dat.
Want zoals steeds bij boeken van de Statenhofpers, is het een prachtig
verzorgd boek geworden, met oog voor detail.

Grunberg schreef het verhaal voor de Cello Biënnale, waarom het
verhaal toen niet gebruikt werd, weet ik niet.
Het lijkt me er heel geschikt voor.

Vervolgens werd het aangeboden aan de Carbolineumpers
van Boris Rousseeuw. De bekende Vlaamse margedrukker, waarvan
eerder op mijn blog aankopen langs kwamen, overleed voordat
het verhaal kon verschijnen.

Statenhofpers, Arnon Grunberg, Het aanwezige been.

Nu zijn het Jaap Schipper en Christianne Duchateau die het
werk uitgeven.
Met een mooie, eenvoudige maar opvallende band met de naam van de
auteur en de titel van het boek opzij van de rug in gouddruk.
Het uitgeversmerk staat midden op de band, in relief – blinddruk,
in handgeschept Khadi (papier) uit Nepal.
Dat papier voelt aan als vilt en bevat oneffenheden en
kleurnuances, die het zo interessant maken.

Het boek bevat een piëzografie (reproductie) van een tractorschilderij!
De twee ‘hoofdstukken’ beginnen ieder met een grote hoofdletter
in rood gedrukt.
Voor de tekst gebruikten de zetter Chang Chi Lan-Ying en de drukker
Jan de Jong het lettertype Monotype Goudy Old Style en Goudy Titling.
Een lettertype ontworpen in de Verenigde Staten en uitgebracht door Monotype.

De piëzografie van het olieverfschilderij van een tractor door Gabriël Kousbroek.

Dus een boek waar weer veel aan te beleven valt en dan heb ik het
nog niet over de inhoud gehad.

Het eerste deel van het verhaal ademt een sterk Amerikaanse sfeer uit.
Deel twee van het verhaal neemt plotseling een afslag en richt
zich op de benen van een van de personen.
In deel één van het verhaal heeft die persoon beide benen nog
maar in deel 2 mist de persoon het linkerbeen.

Dat linkerbeen is niet het been van de titel, want die spreekt
van ‘het aanwezig been’.
Zeker voor een leek lijken beide benen van een cellist belangrijke
lichaamsdelen bij het spelen op de cello.

Een voor de hand liggende afsluiter is dan dat Grunberg ons
in dit verhaal op het verkeerde been zet.
Maar wat is, in dit verband, het verkeerde been….

Om het oeuvre van Arnon Grunberg een beetje in context te plaatsen,
hier een kleine greep uit zijn bekendste titels:

Tirza – Een beklemmende roman over een vader-dochterrelatie die ontspoort. Bekroond met o.a. de Libris Literatuur Prijs en verfilmd. Wordt vaak gezien als zijn magnum opus.

De asielzoeker – Een rauw en ontregelend verhaal over liefde, verlies en zelfopoffering. Werd bekroond met de AKO Literatuurprijs.

Blauwe maandagen – Zijn debuutroman, deels autobiografisch, waarmee hij in één klap doorbrak. Bekroond met het Gouden Ezelsoor voor bestverkochte debuut.

Moedervlekken – Een psychologische roman over een psychiater die zijn grip op het leven verliest. Zeer goed ontvangen en vaak besproken.

De dood in Taormina – Een recentere roman die veel lof kreeg en goed verkocht, met Grunbergs kenmerkende mix van ironie en existentiële vragen

Bron: Copilot.