Mijn bezoek aan het Mehrauli Archaeological Park begon niet
met een reisgids, maar met een boek.
In The City of Djinns van William Dalrymple las ik
over de gelaagde geschiedenis van Delhi,
een stad gebouwd op de resten van zichzelf.
Dalrymple beschrijft hoe hij door Mehrauli dwaalt,
langs vergeten tombes, half afgebouwde minaretten
en poorten die ooit de toekomst moesten inluiden.
Zijn fascinatie werkte aanstekelijk.

Later vond ik het park terug in de Lonely Planet,
dit keer met praktische aanwijzingen:
hoe je er komt, wat je kunt zien, en waarom het de moeite waard is.
Die combinatie — literaire nieuwsgierigheid en concrete reisinfo —
bracht me hier op dag drie.
Mehrauli is geen plek van grote toeristische drukte,
maar van stille verhalen en stenen die iets willen zeggen,
als je de tijd neemt om te luisteren.

Omdat er zoveel te zien is en ik het een beetje behapbaar wil houden,
heb ik mijn ervaringen en foto’s verdeeld over drie berichten.
Aan het eind van de middag keer ik terug naar Paharganj, waar ik
nog een wandeling maak door een heel ander soort Delhi.
Ook die indrukken vind je terug in een vierde bericht over deze dag.

Mehrauli Archaeological Park bezocht ik nog een keer aan het einde
van mijn reis. Nu ging ik met een riksja en een chauffeur die
ook wel een keer mee wilde naar binnen. Aan het eind van de
reis ging ik met de metro.

Sommige stenen reiken naar de hemel, anderen blijven steken in de grond.
Delhi’s ambitie ligt niet in wat voltooid is, maar in wat werd nagestreefd.
Hier dwaal ik langs torens zonder top, monumentale graven zonder koepel en
poorten die de tijd trotseren.

Locaties:
Alai Minar, Balban’s Tomb, Tomb of Iltutmish, Ala’i Darwaza
Thematiek:
Macht, onvoltooide dromen, architectonische revolutie

Qutub Minar (het complex met de grote pilaar in de verte) en Mehrauli Archaeological Park voelen aan als een complex. Maar ze zijn als twee bezienswaardigheden georganiseerd. Mehrauli Archaeological Park is het gebied op de voorgrond. Een terrein dat deels nog aanvoelt als een wildernis terwijl Qutub Minar een georganiseerde toeristische bestemming is.

Mehrauli Archaeological Park ligt en staat vol monumenten. Sommige liggen verscholen in het groen.

India, New Delhi, Mehrauli Archaeological Park. Onderweg naar Balban’s Tomb en Balban’s Tomb Gate. Alleen wist ik dat nog niet.

Balban’s Tomb. Dit complex is belangrijk omdat het wordt beschouwd als de plek waar de eerste echte Islamitische boog in India werd toegepast.

Balban’s Tomb Gate.

Qutub Minar (Unesco World Heritage) was een triomfpilaar. Spelling is soms ook Qutb Minar of Qutab Minar. Een van de opvolgers wilde ook zo iets. Maar dan 2 maal zo groot. De bouw van Alai Minar begon rond 1300 en werd na de dood van de opdrachtgever in 1316 CE gestaakt. Om een idee te geven van de grootte: rechtsonder, waar de trappen beginnen, zie je wit, zwart en rode stipjes. Dat zijn volwassen mensen.

De ingang van de Tomb of Iltutmish, AD 1211 – 1236. Het is een van de eerste islamitische mausolea in India en wordt beschouwd als een belangrijk voorbeeld van vroege Indo-Islamitische architectuur. Oorspronkelijk had het een koepel, maar die is inmiddels verdwenen.

Langs deze kant ben ik er uit gelopen.

Ala’i Darwaza, 1311 CE. Het bouwwerk is bijzonder omdat het wordt beschouwd als het eerste monument in India dat volledig volgens islamitische bouwtechnieken en ornamentiek werd gerealiseerd, met kenmerken zoals: hoefijzer-vormige bogen (voor het eerst in India), een echte koepel (een technisch hoogstandje in die tijd), het gebruik van rood zandsteen en wit marmer en Islamitische kalligrafie en geometrische patronen.

Met Qutub Minar op de achtergrond.

Met Qutub Minar er achter en naast.