Wie ein Herz in deinen Herzen

Vandaag schrijf ik mijn blogbericht samen met ChatGPT.
Dat doe ik omdat ik zelf klassieke muziek maar moeilijk
kan beoordelen op muziekinhoudelijke aspecten.
Ik heb nooit een instrument bespeeld en vind vooral
klassiek zang moeilijk te beoordelen. Ik weet alleen
wat ik mooi vind. Misschien kan ChatGPT daar bij helpen?

Donderdag ben ik naar het Concertgebouw in Amsterdam geweest
voor een uitvoering van 2 werken:
= Jörg Widmann: uit Das heiße Herz, 2018
= Gustav Mahler: Symfonie nr 7, 1904 -1905

IMG_0763AmsterdamConcertgebouw


De uitvoerenden waren:
Michael Nagy (bariton)
Iván Fischer (dirigent)
Koninklijk Concertgebouw Orkest (RCO)

De Zevende Symfonie van Gustav Mahler neemt luisteraars mee op een intrigerende muzikale reis. Deze symfonie, ook wel bekend als de “Liederen van de Nacht”, omarmt duisternis en mysterie op een meeslepende manier. Mahler experimenteert met klankkleuren en structurele vernieuwing, wat resulteert in een unieke luisterervaring. Het werk bestaat uit vijf delen, waarvan het eerste en laatste deel opvallend levendig en bruisend zijn, terwijl de innerlijke delen een meer introspectieve en soms zelfs angstaanjagende sfeer creëren. De symfonie weerspiegelt Mahlers vermogen om emoties en gedachten in muziek te vangen, en zijn zoektocht naar betekenis in een complexe wereld. Met rijke orkestrale texturen en dramatische contrasten is de Zevende Symfonie een meesterwerk dat zowel ervaren luisteraars als nieuwkomers fascineert en uitnodigt tot diepgaande reflectie over de menselijke ervaring.

IMG_0776AmsterdamConcertgebouwJörgWidmannDasHeißeHerz2018IvánFischerMichaelNagyKlabundDesKnabenWunderhornHeinrichHeineIMG_0777AmsterdamConcertgebouwMichaelNagyClemensBrentanoVIIEinsamWillIchUntergehn

Dit zijn de teksten die gezongen werden uit Das heiße Herz. De titel van dit bericht ontleen ik aan het laatste deel: Will ich einsam untergehn – Wie ein Herz in deinen Herzen.


De zin: ‘Mahler experimenteert met klankkleuren en
structurele vernieuwing, wat resulteert
in een unieke luisterervaring.’, vond ik nogal nietszeggend.
Daarom vroeg ik die eens nader te verklaren:

Natuurlijk, laten we wat dieper ingaan op de aspecten van klankkleuren en structurele vernieuwing in Mahlers Zevende Symfonie:

Klankkleuren:
Klankkleur verwijst naar de unieke kwaliteit van het geluid van een instrument of stem. Mahler staat bekend om zijn vermogen om verschillende instrumenten op innovatieve manieren te combineren om nieuwe en boeiende klankwerelden te creëren. In de Zevende Symfonie experimenteert hij met ongebruikelijke instrumentcombinaties, zoals de alpenhoorn, mandolines en gitaren, naast het traditionele orkest. Hierdoor ontstaat een rijke en gevarieerde klanktextuur die de luisteraar verrast en meesleept.

Structurele Vernieuwing:
Mahler was een pionier als het ging om het heroverwegen van symfonische structuren. In de Zevende Symfonie vertoont hij een afwijking van de traditionele vierdelige symfonische vorm. In plaats daarvan heeft de symfonie vijf delen, met de scherpe contrasten tussen de delen die de luisteraar meenemen op een emotionele reis. Mahler verkent ook nieuwe manieren om thema’s te ontwikkelen en te transformeren, waardoor de luisteraar wordt uitgedaagd om dieper na te denken over de muzikale motieven en hun betekenis.

De combinatie van deze klankkleurige experimenten en structurele innovaties resulteert in een luisterervaring die de traditionele grenzen van de symfonische muziek verlegt. Het maakt de Zevende Symfonie van Mahler tot een meeslepend werk dat de luisteraar uitnodigt om zich onder te dompelen in een wereld van emotionele gelaagdheid en muzikale ontdekking.

Ik laat ChatGPT ook nog eens ingaan op de betekenis van
Will ich einsam untergehn
Wie ein Herz in deinen Herzen

Natuurlijk, laten we dieper ingaan op de betekenis van het fragment “Wie ein Herz in deinen Herzen” uit een gedicht van Clemens Brentano.

Dit fragment draagt een intieme en diepgaande emotionele betekenis met zich mee. Het kan worden geïnterpreteerd als het beschrijven van een bijzondere verbinding tussen twee mensen, waarbij de ene persoon symbolisch als een hart in het hart van de andere persoon voortleeft.

De uitdrukking “Wie ein Herz in deinen Herzen” suggereert dat de genegenheid, liefde of herinnering aan de ene persoon diep geworteld is in het innerlijke wezen van de andere persoon. Het gaat verder dan alleen oppervlakkige connecties; het verwijst naar een diepgaande band die niet gemakkelijk verbroken kan worden, zelfs niet door fysieke scheiding of tijd.

Dit fragment kan ook de gedachte uitdrukken dat de impact van iemand op ons leven zo diep is dat het onze eigen identiteit en emoties beïnvloedt. Het is alsof die persoon onlosmakelijk deel uitmaakt van ons eigen innerlijke leven, en hun aanwezigheid wordt weerspiegeld in onze gedachten, gevoelens en handelingen.

Al met al belichaamt dit fragment de kracht van emotionele banden en hoe ze een blijvende stempel kunnen drukken op onze harten en levens. Het is een uitdrukking van liefde, verbondenheid en gedeelde ervaringen die de grenzen van de fysieke wereld overstijgen.

IMG_0767AmsterdamConcertgebouwMahler

Nou dat is misschien wel erg veel diepgang om gewoon
een stuk muziek te gaan beluisteren.
Ik had al een paar maanden geleden een kaartje gekocht.
Was vooral benieuwd naar de 7e symfonie van Mahler.

Het was donderdagavond een zinderend spectakel.
Je hebt maar weinig kans een klassiek stuk muziek te gaan beluisteren.
Maar live bij een concertuitvoering zijn geeft zoveel
meer informatie dan een CD, stream of video.

IMG_0768AmsterdamConcertgebouw

Je hoort niet alleen de muziek, je ziet het ook gespeeld worden,
tot stand komen. Je ziet al die verschillende (of dezelfde)
melodieen gespeeld worden door al die groepen verschillende
instrumenten, terwijl die met elkaar in dialoog gaan, commentaar
op elkaar leveren of elkaar najagen maar toch één muzikale
ervaring opleveren voor de toeschouwer.
Van het geluid van een enkele klassieke gitaar tot de overdonderende
samenwerking van pauken, blazers en strijkers.
Als je er bij aanwezig bent kun je uitzoomen en het geluid
over je heen laten komen of inzoomen op die ene cellist die
werkelijk alles uit de kast haalt.

IMG_0775AmsterdamConcertgebouwJörgWidmannDasHeißeHerz2018VrouwkjeTuinman

Toelichting op het programma door Vrouwkje Tuinman.


Nog even doorvragen, wat heeft “Wie ein Herz in deinen Herzen” nu
te maken met Gustav Mahler?

Mijn excuses voor de verwarring in eerdere antwoorden. Het fragment “Wie ein Herz in deinen Herzen” is inderdaad afkomstig uit “Des Knaben Wunderhorn”, een verzameling Duitse volksliederen en gedichten die werden verzameld en bewerkt door Clemens Brentano en Achim von Arnim. Dit werk diende als inspiratie voor veel componisten, waaronder Gustav Mahler.

Gustav Mahler heeft verschillende teksten uit “Des Knaben Wunderhorn” gebruikt als basis voor zijn liederencycli en symfonieën. Mahler was zeer geïnspireerd door de emotionele diepgang en de volkskarakter van de teksten. Het fragment “Wie ein Herz in deinen Herzen” is echter niet een direct citaat dat Mahler heeft gebruikt, maar het past wel binnen de thematische en emotionele context van de teksten in “Des Knaben Wunderhorn”.

Mahler’s compositiestijl en zijn gebruik van teksten uit “Des Knaben Wunderhorn” gaan vaak over universele menselijke emoties, het leven, de natuur, liefde en dood. Zijn symfonieën, zoals de Tweede, Derde en Vierde Symfonie, bevatten liederen die gebaseerd zijn op teksten uit deze verzameling. Mahler’s interpretatie van deze teksten weerspiegelt zijn vermogen om diepgaande emotionele expressie in muziek vast te leggen.

Kortom, “Des Knaben Wunderhorn” was een belangrijke bron van inspiratie voor Gustav Mahler, en hoewel het specifieke fragment “Wie ein Herz in deinen Herzen” niet direct aan Mahler kan worden toegeschreven, past de emotionele en thematische essentie ervan goed bij Mahler’s benadering van muziek en teksten uit deze collectie.

IMG_0764AmsterdamVondelparkVondelbrug(onder)

De laatste twee foto’s hebben niets met het concert te maken maar wel met Amsterdam. Dit is een afbeelding die je ziet in de onderdoorgang van de Vondelbrug in het Vondelpark (brug van architect Pieter Lodewijk Kramer 1881 – 1961, beelden van Hildo Krop, 1884 – 1970) en hieronder zit de dichter zelf in overpeinzing.

IMG_0766AmsterdamVondelpark


Mahler en Boenin

Afgelopen vrijdag zou in het Concertgebouw in Amsterdam
het Mahler-festival beginnen.
Door de corona omstandigheden gaat dat niet door.
Wat nu wel georganiseerd wordt is een 10-daags online
Mahler-festival.

Iedere dag staat een symfonie van deze componist centraal.
De dag begint dan om 15:00 uur met een korte introductie
van de symfonie van de dag door een solist.
Later op de dag gevolgd door een documentaire over de
symfonie met beroemde musici, veel dirigenten.
Dan in de avond een uitvoering van het Koninklijk Concertgebouw Orkest.
Afgelopen weekend zag en hoorde ik er al twee.

In de documentaire van de eerste symfonie werd een anekdote verteld:
Gustav (7 juli 1860 – 18 mei 1911) ging met zijn vader wandelen in het bos,
na verloop van tijd gaan ze even zitten.
De vader gaat daarna naar huis maar vergeet dat hij
zijn zoon bij zich had. Toen de vader later terugging om zijn zoon
te zoeken vond hij hem op de plaats waar hij hem achtergelaten had.
Rustig en nog steeds geconcentreerd op de natuur. (mijn vrije samenvatting)

Daar moest ik aan denken toen ik de volgende tekst van Boenin (10 oktober 1870 –
8 november 1953) las:

Ik weet het nog goed:
de zon brandde steeds feller op het gras,
op de stenen trog op de binnenplaats,
de lucht werd steeds drukkender, betrok,
de wolken pakten zich steeds langzamer samen,
kregen geleidelijk een scherpe frambozerode glans,
begonnen ergens in hun onpeilbare,
weerklinkende hoogte te rommelen, daarna te donderen,
galmend te rollen en los te barsten in machtige slagen,
steeds voller, grootser, prachtiger…
O, hoe ervoer ik dan de goddelijke grootsheid
van de wereld en van God,
die over de wereld heerste en die haar met de volheid
en de kracht van de materie had geschapen!
Daarna werd het donker, een lichtflits, storm,
een stortbui met kletterende hagel,
alles ging tekeer, trilde, de wereld leek te vergaan,
in huis werden de ramen gesloten,
de gordijnen dichtgetrokken,
er werd een passiekaars aangestoken
voor de zwarte iconen in de oude zilveren lijsten,
we sloegen een kruis en zeiden aan één stuk door:
Heilig, heilig, heilig is God de Heer, Sabaoth!
Maar wat een opluchting daarna,
wanneer alles stil en tot rust gekomen was
en je uit volle borst de onbeschrijfelijke verkwikkende
vochtige frisheid van de natte velden inademde,
wanneer in huis de ramen weer opengingen en mijn vader,
die bij het raam van zijn werkkamer zat te kijken
naar de wolk die nog steeds de zon afdekte en
als een zware muur in het oosten, achter de moestuin stond,
mij naar buiten stuurde om daar
de allergrootste rammenas uit de grond te trekken en
naar hem toe te brengen!
Zelden heb ik in mijn leven zulke ogenblikken beleefd
als toen ik over het kletsnatte gras holde,

de rammenas uit de grond trok en gulzig

in het staartje beet,

waar de dikke blauwe modder nog aan kleefde…

IMG_3048BoeninHetLevenVanArsenjevVertalingMargrietBergEnMarjaWiebesVanOorschot

I. A. Boenin, Het leven van Arsenjev. Roman in het verzameld werk in vertaling van Margriet Berg en Marja Wiebes van uitgeverij Van Oorschot.


Edvard Munch: The Frieze of Life

Munch is een schilder die de meeste mensen kennen van ‘de Schreeuw’.
Dat vreemde schilderij van een soort buitenaards wezen
dat het uitschreeuwt van…. ja van wat eigenlijk.
Het schilderij toont ons onmacht, vervreemding, angst
in de meest pure vorm.


Edvard Munch, the Scream, Skrik, 1893.


Het schilderij is echter slechts een kleine schakel
in het alomvattende werk dat Munch heeft geprobeerd te maken:
de Frieze of Life, De fries van het leven.
Eerst het woord ‘fries’.
Dat heeft niets met Friesland te maken.
In de kunst is het een begrip dat Wikipedia als volgt omschrijft:

Wikipedia

Een fries is in de kunstgeschiedenis en archeologie de term voor iedere uitgebreide, narratieve voorstelling van mensen, mythologische figuren en/of dieren binnen een duidelijk kader.

Munch probeert in een serie schilderijen
zijn volledige boodschap te tonen.
Het begint met de tentoonstelling in 1893 in Berlijn
als de ‘Study for a series: Love’.
Net als tijdgenoot Gustav Mahler die probeert de ultieme
symfonie te schrijven, zo probeert Munch vanaf 1893
zijn Gesamtkunstwerk bij elkaar te schilderen.
Ik ben op zoek gegaan naar de schilderijen die samen
de ‘Study for a series: Love’ vormen,
maar ik kom steeds op andere plaatsen tot een andere,
onvolledige samengestelde lijst van werken.
Het zal duidelijk worden, Edvard Munch is in die jaren
geen optimist. Het leven zat hem ook niet mee.
De Frieze of Life is een opsomming van zijn centrale thema’s:
leven, liefde, angst, dood, melancholie, bezorgdheid,
ontrouw en jalouzie.

Combineer dat met zijn opvatting over kunst:

We should no longer paint interiors with men reading and women knitting. We should paint living people who breathe, feel, suffer and love.

We moeten niet langer kamers schilderen waar mannen lezen en vrouwen breien. We moeten levende mensen schilderen die ademen, gevoelens hebben, lijden en van elkaar houden.

En het is niet vreemd dat Munch een voorloper is van het Expressionisme.
Het volgende overzicht is zeker niet van die eerste tentoonstelling in Berlijn
maar is een soort ideaalbeeld van de Frieze of life:
Munch beschreef het zelf als: “A poem about life, love and death.”
Een gedicht over het leven, de liefde en de dood.

Each of the four walls had its own title:

the left hand wall was called “Love’s awakening”

On the next wall hung pictures characterised as “Love blossoms and dies”

Then came “Fear of Life” and

on the final wall hangs “Death”.

Elk van de vier muren had zijn eigen titel: de linkermuur heette: Het ontwaken van de liefde, dan volgde: De liefde bloeit op en sterft, vervolgens: De angst voor het leven, en de laatste muur heette: De dood.