In deze tijd van corona, een tijd van afstand houden van elkaar
kijken we in het weekend een aantal films.
Ze zijn lang geleden al gekocht en sommige heb ik al heel lang niet
meer gezien.
Dit weekend hebben we het kijken naar “Caesar and Cleopatra” afgerond.
Wat is dat voor film?
Caesar and Cleopatra is een film van de Rank en is gemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog. De belangrijkste rollen zijn van Vivien Leigh als Cleopatra, Claude Rains als Caesar en Cecil Parker als ‘een Brit’. De laatste rol vind ik dolkomisch. Hij komt niet zo vaak in beeld maar ik kan niet anders dan aan Obelix denken. Maar dan met een wat stug Brits taalgebruik en wat trekjes van Obelix zoals tegen het verbod in toch meedoen aan de strijd.
De tekst op de DVD lijkt geschreven door iemand die niet zo heel
goed geïnformeerd is (de DVD is uit 2001):
Deze klassieker is Vivien Leigh op het lijf geschreven.
Na eerder te hebben geschitterd om “Gone with the Wind”
bewijst zij het opnieuw in deze Shakespeare rolprent “Ceasar and Cleopatra”.
Spektakel en decors zoals tegenwoordig nog maar in een enkele speelfilm (The Gladiator) voorkomt.
Ik wil in het midden laten of dit de rol van haar leven was maar
de uitdrukking ‘op het lijf geschreven’ zou ik niet gebruikt hebben
als ik weet dat Vivien Leigh een miskraam krijgt tijdens de opnames
van de film. Er werd gezegd dat dit kwam door de capriolen die Leigh
moest uithalen voor de film.
Of Leigh schittert in ‘Gone with the Wind’ laat ik ook in het midden.
De film geeft een tijdsbeeld maar als je naar de film kijkt
alsof je naar een liefdesdrama kijkt, ja dan kun misschien beweren
dat ze schittert.
Maar naar ‘Gone with the Wind’ mogen we sinds deze week niet meer
kijken. Gelukkig heb ik die film ook nog ergens op DVD liggen.
Kunst of cultuur uit het verleden vernietigen, verandert het verleden niet.
Het spektakel valt in de film nogal tegen. De Sfinx die in het begin
van de film een rol speelt is nogal klein, een beetje gedrongen.
Maar de film is onder moeilijke omstandigheden gemaakt.
Neemt niet weg dat de gedragen taal voor ons al behoorlijk
vervelend begint te worden.
Toen mocht je dat waarschijnlijk niet zeggen want het verhaal
was een bewerking door Bernard Shaw (Nobelprijs voor literatuur in 1925).
Een verwerking van Shakespeare.
Liz Taylor vond ik beter in Cleopatra.
***
Argusvlinder 