Twee avonturen in het bericht van vandaag.

Misschien vind je het eerste avontuur wel erg klein, maar….
De hotelkamer die ik had in Dunhuang Hotel was heel ruim voor
een kamer voor één persoon. Er was een soort van huiskamer
met daarin een reservebed, een grote slaapkamer en nog
een ruime badkamer/toilet.

In de huiskamers stond onder andere een eettafel met vier
stoelen en een bankstel. Natuurlijk met een groot tv-scherm.

De tweede avond zag ik een vreemd blauw schijnsel in de kamer.
Het projecteerde zich ook tegen het plafond.
Dat ik door had dat het van de tafel kwam, dat duurde even.
Het was een beetje verborgen door een plant die midden op
tafel stond. Voor de foto heb ik die even opzij gezet.

Bij een betere inspectie bleek dat onder het gehaakte (?)
tafelkleed een soort van verlichting te zitten.
Het leek mij zoiets als een mechanisme om dobbelstenen
te laten rollen zonder dat je de stenen met de hand moet
aanraken. Maar misschien ben ik nauwkeurige in de gaten gehouden.
Ik denk dat het een soort van speeltafel was.

Na een dag met de taxi van grenspost naar grenspost wilde
ik die avond eten in een restaurant.
In het Memory Box Café had ik al eens gegeten en een of twee
keer thee gedronken. Dit is een typisch Lonely Planet-tent.
Een gelegenheid waar (soms) wel Engelssprekend personeel is
en waar een meer ‘internationale’ sfeer is. De inrichting
zou niet misstaan in het westen, er is koffie (ook cappuccino)
en er zijn gerechten die westers lijken.

In een dergelijk café zie je vaak andere westerse toeristen
en lokale mensen die de sfeer prettig vinden.
Maar bij het Memory Box Café was ik steeds de enige westerling.

Maar de temperatuur was goed, er was geen terras bij hen en bij
het restaurant er naast wel.
Dus ik gaf aan iets te willen eten bij die buren. Het personeel sprak
geen Engels maar dat remde de serveerster niet om mij uit
te leggen dat men koelkasten had staan waarin op satehstokjes
geprikt vis, vlees en groente gereed lag voor de grill.

Het idee is dat je een aantal van die stokjes kiest, je kon
ze zelf uit de koelkast halen en in een schaal leggen, waarna
het restaurant voor de bereiding ging zorgen.

Omdat ik ook eens noodles wilde eten heb ik van een kaart met
foto’s ook nog een gerecht gekozen.

Eerlijk gezegd herken ik niet alles, gaandeweg mijn reis zal dat steeds beter gaan. Maar dat maakt ook niet zo veel uit. Ik lust meestal de meeste dingen. Dus waarom niet in China. Dit was vooral vis.

Respectievelijk vlees en groete.

Eenmaal bereid, gemarineerd, kwam het dan zo op tafel. Dit was heerlijk.

Het was mij vooral om de noodles te doen. Eerlijk gezegd lukte het me niet om dit met stokjes te eten. Er is best veel kracht in je hand nodig en er komt techniek kijken bij het ‘oprollen’ van de noodles om de stokjes. Ik heb het geprobeerd maar heb toen toch om een vork gevraagd. Het duurde even voor men begreep wat ik wilde, de persoon die me hielp dacht dat ze geen vork hadden, maar dat het Memory Box Café er wel zou hebben. Een tweede persoon kwam er toen tussen want ergens had men toch een vork. De noodles smaakte prima. Maar niet alles ging op.

Bij het eten dronk ik thee. Dat kun je in China natuurlijk overal en altijd krijgen. Terwijl ik zat te eten legde de serveerster deze knoflook nog even op de glazen tafel. Waarschijnlijk voor het geval dat ik vond dat er te weinig in het eten zat (?). Ik heb er goed gegeten, de mensen waren heel vriendelijk, zowel het personeel als de andere gasten. Kortom een super avond.