De gemengde reacties op de film ‘A most wanted man’
zijn mij niet duidelijk.
Is dat omdat de regisseur Anton Corbijn een Nederlander is
die zich nooit typisch Nederlands opstelt en
zich moeilijk in een hokje laat duwen?
Voelen we ons oncomfortabel om te kijken naar een film
waarvan de acteur die de hoofdpersoon speelt,
Philip Seymour Hoffman, inmiddels, door zelfmoord,
niet meer onder ons is?
Is het omdat het boek dat de basis van de film is,
geschreven is door John le Carré
terwijl de film niet over de Koude Oorlog gaat?

Het is een sterk verhaal en je krijgt gaandeweg de film
sympathie voor de hedendaagse ‘Columbo’.
Net als Peter Falk toen, gaat de hoofdrolspeler rommelig gekleed,
vaak met een regenjas. Voeg toe: sigaretten, alcohol en een mobiele telefoon.
Niet bang om zelf het werk op straat te doen.
Terwijl een man met zijn reputatie dat wellicht niet meer hoeft te doen.

De film is een genot om naar te kijken.
Je moet zowel naar ‘het verhaal’ kijken, als naar de achtergrond,
de teksten die door het beeld komen, de gebouwen die gekozen zijn,
de kleuren die getoond worden.

Het verhaal is actueel.
Hoe ga je om met vluchtelingen uit landen waar Al Qaida een
voedingsbodem heeft.
Ten aanzien van dat laatste is het een donkere film. Een film die ons
een sombere toekomst vooruit schetst.

Wist je dat er een nummer (Down Man)
van de Nederlandse band Brainbox in de film zit?
Gitarist Jan Akkerman en zanger Kaz Lux maakten deel uit
van de oorspronkelijke bezetting van Brainbox.

Wist je dat Herbert Grönemeyer, die eerder in Das Boot
en in de Joy Division film ‘Control’ van Anton Corbijn,
ook al een rol speelde, ook in A most wanted man meespeelt?