Two Fingers | Argusvlinder

Inmiddels was het vlak voor zonsondergang, het licht
verdween alsof een film van een westerse zonsondergang
versneld werd afgespeeld. x91Kijk eens naast je,x92 zei mijn
reisgenoot op gedempte toon. Ik draaide mijn hoofd en
zat oog in oog met een vrouwelijke chimpansee van
middelbare leeftijd. Zodra ze zag dat ik haar had
opgemerkt, stak ze haar rechterarm in mijn richting.
De palm van haar hand was naar boven gekeerd, haar
enorme vingers waren naar binnen gekromd. Voordat ik
het wist had ik mijn rechterhand uitgestoken en met mijn
vingers de hare omklemd. Daarop trok ze mijn arm naar
zich toe en drukte haar zachte lippen op de rug van mijn
hand, een klassieke handkus. Vervolgens liet ze mijn hand
weer los. Ze draaide zich om en bleef enkele ogenblikken
staan, daarbij steunend op de knokkels van haar handen.
Ten slotte verdween ze in het bos.

Deze chimpansee had me gegroet, een doodgewone
begroeting. Een mens is zonder nadenken in staat een
redelijke geslaagde chimpanseegroet uit te voeren.
We hadden niet de indruk dat mijn reactie een geweldig
misverstand veroorzaakte. Ik had er nooit bewust op
gelet hoe chimpansees elkaar groeten, laat staan dat ik
overwogen zou hebben hoe ik zou reageren op een
begroeting door een in het wild levende chimpansee.
Op zox92n moment valt de tijd even weg x96 mijn voorouders
en de hare zouden elkaar x miljoen jaar geleden, toen
nog als soortgenoten, ook gegroet kunnen hebben. Een
Chinese schrijver wiens naam ik vergeten ben, maakte
ooit een opmerking die alleen een Chinees kan maken:
hij verwonderde zich erover dat de Duitsers zulke goede
componisten hebben voortgebracht. Pas zo kort uit het
bos en nu al van die mooie muziek. Zo is het ook. De aap
is net uit het bos, inclusief de voorlijke Chinezen.

Tijs Goldschmidt

Te zien in Lokaal01 in het kader van BredaPhoto