stone coffin | Argusvlinder

In het Xi’an Museum is ook dit graf te zien.
Het is het graf van Shijun of Shi Jun.
Een leider van een Sogdische gemeenschap.
Een volk zonder eigen duidelijk omlijnd land dat
westelijk van China leefden en een belangrijke schakel vormden
in de uitwisseling van kennis en voorwerpen tussen
China en het westen.

Wikipedia:

Sogdië was een oude beschaving van Iraanse volkeren en later een provincie van het Achaemenische rijk. Sogdië omvatte, in verschillende tijdspannes, de gebieden rondom Samarkand, Buchara en Kesh (nu Shahrisabz) in het huidige Oezbekistan.

Sogdië is nooit een zelfstandig land geweest. De Sogdische staten lagen rond de belangrijkste stad Samarkand. Het lag ten noorden van Bactrië tussen de rivieren Oxus (Amu Darja) en Jaxartes (Syr Darja) en omsloot de vruchtbare vallei van de rivier de Zarafshan (in de oudheid Polytimetus). Tijdens de middeleeuwen werd het gebied uitgebreid naar het noorden door kolonisering in de richting van het meer Ysyk Köl.

De Sogdiërs bevonden zich op een kruispunt van de oude Zijderoute en speelden een belangrijke rol in de handel tussen China, Centraal-Azië en het Midden-Oosten, de zogenaamde Euraziatische uitwisseling.

China, Xi’an Museum, Stone coffin of Shijun, a Sogdian caravan community and religious leader with his wife, Northern Zhou Dynasty (557 – 581), unearthed in Weiyang District, Xi’an, 2003.

Met deze cultuur ben ik niet bekend en dan is het indrukwekkend om met een dergelijk rijk gedecoreerd graf geconfronteerd te worden. Dus maakte ik wat foto’s.

Een orkest? Ik ging op zoek naar een beschrijving van het graf en vond een online tentoonstelling.

Freer | Sackler:

The tomb of the Sogdian community leader Shi Jun 史君 (d. 579) and his wife was found in 2003 in the northern suburbs of Xi’an, not far from those of two other persons of Sogdian origin, An Qie 安伽 and Kang Ye 康業.
The tomb consisted of a single burial chamber, at the center of which was a stone sarcophagus, or outer coffin, in the shape of a Chinese-style house. Within were a stone couch and cinnabar-red wall paintings of grapevine patterns. The tomb had previously been plundered and therefore few grave goods were found.

The outer walls of the sarcophagus present a complex program of pictorial reliefs. The front (or south) wall features studded doors flanked by four-armed tomb guardians. On either side, at the lower corners of the wall, are two half-man, half-bird priests wearing mouth covers (padams) and tending to fires on altars —a motif also found in An Qie’s tomb and on Sogdian ossuaries.

Shi Jun’s epitaph, located on the lintel of the sarcophagus, is unusual in being bilingual. The inscription describes in Chinese and Sogdian the life and achievements of Shi Jun. Although both sides generally convey the same information, the Sogdian one is better preserved. From it we learn that the Sogdian names of Shi Jun and his wife were Wirkak and Wiyusi, and that their surviving three sons commissioned the tomb’s ambitious stone carvings.

The stone reliefs were originally painted and gilded, which would have increased the overall legibility of the dense compositions. Scholars continue to debate the contents of the reliefs, but the pictorial program is generally believed to begin on the west wall, to continue around the back, and to finish on the east wall, in a clockwise fashion. Several episodes appear to refer to Shi Jun’s occupations before and after being appointed sabao 薩保, or leader of a Sogdian community. The reliefs also depict a number of religious scenes, culminating in an elaborate illustration of Shi Jun and Wiyusi crossing the Chinvat Bridge, a Zoroastrian vision of judgment and journey to paradise described in texts but seldom represented visually. This has led one scholar to describe the reliefs as an “extremely well-informed version” of Zoroastrian texts, unique so far among the tombs of Sogdians or other Central Asians buried in China.

by Julie Bellemare