In een paleis dat nooit echt bestond,
ergens tussen herinnering en droom,
stonden Adhira en Aadesh stil onder een baldakijn
van papieren zijde en schaduw.
Hun gezichten waren glad en glanzend,
als figuren uitgesneden uit een oude ansichtkaart.
De gasten — even stil, even plat —
keken toe met ogen die niets zagen,
maar alles wisten.

Adhira droeg een sari van zonlicht,
Aadesh een sherwani geweven uit vergeten verhalen.
Ze spraken geen geloften,
want hun stemmen waren van karton.
Maar de wind fluisterde tussen de koepels,
en de muren van het paleis knikten zacht:
dit is genoeg.

Buiten het decor, in een wereld van stof en pixels,
keek iemand toe.
Niet uit begrip, maar uit verwondering.
En dat was precies wat het beeld nodig had om te leven.