Kletskoek | Argusvlinder

Nadat ik mijn eigen Teun Hocks had gemaakt bezocht ik ook
de tentoonstelling. Zoals bij andere tentoonstellingen
maakte ik daar wat foto’s.
Die deel ik hier.
Maar belangrijker nog is om het gevoel te delen dat overheerst
als je een tentoonstelling van Teun Hocks bezoekt.
Je loopt er continue rond met een glimlach op je gezicht.
Geen schaterlach, maar wel steeds een glimlach.
In zijn werk zit steeds humor, omdat het een grap betreft, of
omdat het werk een grappige vondst weergeeft die je
aan het denken zet.
Kijk maar eens mee.

Op de tentoonstelling hangen recente werken naast werken uit het begin van de carrière van Hocks. Dit is een werk van de beginperiode: Teun Hocks, Schilderen, kleurenfoto, 1979.

Er is best een hoop te bedenken bij dit werk.

Het is een grap: een schilder is aan het werk,
de schaduw is van een violist. Dat kan eigenlijk niet.

Dat is misschien wel precies waar schilderen vaak om gaat:
het tonen op een tweedimensionaal vlak van driedimensionale dingen.
Als dat toch eigenlijk niet kan, waarom dan toch proberen?

Wat zorgt er dan voor bij toeschouwers dat we toch begrijpen
wat een kunstenaar bedoeld geeft?
Waarom herkennen we in de schaduw de kunstenaar?

Daarom is het misschien ook logisch dat we heel vaak niet begrijpen
wat een kunstenaar wil zeggen.

De man, de kunstenaar, presenteert zich als schilder.
Is hij dat ook?
We kijken toch naar een foto? Is Fotograferen, Schilderen?
Is Schilderen, Muziek maken?

Moet je er over nadenken of is het gewoon een leuke grap?

Van de beschrijving van dit werk heb ik geen foto gemaakt. Maar volgens mij was het: Teun Hocks, Rainbow Cleaning Services. Het is een film waarop de zien is dat iemand, die niet in beeld komt, een regenboog aan het schoonmaken is.

‘Rainbow Cleaning Services’ zou zomaar een naam kunnen zijn van
een modern schoonmaakbedrijf. ‘Schoonmaakbedrijf De Regenboog’,
er bestaan er verschillende in Nederland.Zoek maar op.

Maar als je het letterlijk neemt, dan ga je iets schoonmaken dat heel mooi is.
Iets dat niet tastbaar is afspoelen?
Hoe werkt dat, hoe kun je iets schoonmaken dat niemand ooit heeft vastgehouden?

Wel goed gemaakt. Hoe zou dat gedaan zijn?

Op de tentoonstelling liggen kaarten die je als bezoeker uitdagen om goed te kijken, na te denken over wat je ziet en misschien zelf ook in actie te komen. Op de achterkant van deze kaartjes (je ziet er hierboven 3) staan vragen en opdrachten.

Deze kaart ligt bij een filmpje waarop een man met zijn hoed vreemde bewegingen maakt.

Teun Hocks, Nacht, acryl op foto op linnen, 1980.

Die voorwerpen in de lucht zijn zo grappig. Geen sterren maar een radiobuis, een sleuteltje om je wekker op te draaien, een schroefje met een oog, enz.

Het gebruik van een omkering is een veelgebruikt, komisch effect. Hier vallen geen druppels op je hoofd maar paraplu’s. De wereld op z’n kop.

Deze afbeelding siert het boek dat bij de tentoonstelling is verschenen. Teun Hocks, Zonder titel, olieverf op sepia gekleurde zwart-wit foto, 2015. Toen ik mijn foto’s aan het voorbereiden was viel me op dat veel werk ‘zonder titel’ heet. Ik zou proberen een extra hint aan een werk toe te voegen maar Hocks wil ons vrij laten.

Dit is een exemplaar van het boek: Teun Hocks. Van vroeg tot laat. Early to Late.

Hier is de toneelspeler aan het werk. Vaak gebruikt Hocks alleen wat rekwisieten maar hier vermomd hij zich zelfs. Hele mooie sfeer. Teun Hocks, Orchestre de chambre Noir 2. Get werk bestaat uit 6 delen. Gedigitaliseerde lambda C-print, 2015.

Een mattenklopper. Daar sla je mee op een mat, vandaar de naam. Dan dwarrelt aan de andere kant het losse vuil uit de mat. Maar in de sneeuw? Spannend. Teun Hocks, Zonder titel, olieverf op sepia gekleurde zwart-wit foto, 2015.

Teun Hocks, Zonder titel, olieverf op sepia gekleurde zwart-wit foto, 2010. Misschien had ik dit werk ‘Verzin een naam’ genoemd.

Weer heel grappig. ‘Het mannetje’ zit te vissen in een vijver in de vorm van een schilderspalet. Teun Hocks, Zonder titel, olieverf op sepia gekleurde zwart-wit foto, 2014.

Weer een grap. In een vitrine ligt een ontwerp voor een boekband. Zo heet het boek: Schetsboek. Raapt ‘het mannetje’ een sleutel op? Als je het voorblad omslaat heet het ineens ‘Kletskoek’.