Lef, niet het gore lef uit het devies van de mogelijk toekomstige regering van Nederland met een minister die iedere dag er uit probeert te zien als de weduwe van Rost van Tonningen (Nederlands politicus die collaboreerde met de nazi’s, lid van de NSB, plunderaar van De Nederlandsche Bank, pleegde zelfmoord op 6 juni 1945. Zijn weduwe leefde tot in 2007 en bleef al die jaren nationaalsocialist) en een minister die een NSB-speldje draagt en nog een aantal van deze extreemrechtse figuren). Het gaat hier om lef als een houding op 17e eeuwse portretten en de schildertechniek van Frans Hals .

Deze houding moet standvastigheid uitbeelden. Amsterdam, Rijksmuseum, Frans Hals, Portret van Isaac Abrahamsz Massa, 1622, olieverf op paneel.

Nog een schilderij van dezelfde man. Frans Hals, Portret van Isaac Abrahamsz Massa, 1626, olieverf op doek.

Frans Hals, De lachende cavelier, 1624, olieverf op doek. Ik denk dat ik voor de term ‘bravoure’ zou hebben gekozen.

Niet heel charmant, vind ik, maar over smaak valt te twisten. Frans Hals, Portret van een man mogelijk Nicolaes Pietersz Duyst van Voorhout, circa 1637, olieverf op doek.

Volgens Wikipedia een van de eerste koffiedrinkende Nederlanders. Frans Hals, Portret van Pieter van den Broecke, circa 1633, olieverf op doek. Hij oogt sympathiek maar ik betwijfel of hij dat ook echt was. Zie Wikipedia dat minder verhullend is dan de tekst op de tentoonstelling.

Frans Hals, Portret van Jasper Schade, 1645, olieverf op doek.

Detail van de techniek van Frans Hals: bovenarm en kleding.