Op 27 mei 1942 wordt er een aanslag gepleegd op Reinhard Heydrich.
Heydrich was de rechterhand van Reichsführer-SS, Heinrich Himmler.
Zijn bijnamen waren: De slager van Praag, De beul van Praag en Het Blonde Beest.
Heydrich was voorzitter van de Wannsee conferentie met als onderwerp
de verfijning van de systematische uitroeiing van alle Joden in Europa.
De secretaris van de conferentie was Adolf Eichmann.

De gevolgen van de aanslag zijn enorm geweest.
Bloedige represailles en een massamoord tegen de Tsjechische bevolking.
Onder andere werd het dorp Lidice uitgemoord en letterlijk
met de grond gelijk gemaakt.

Het boek HhhH (Himmlers hersens heten Heydrich) van de schrijver Laurent Binet
gaat over Reinhard Heydrich.

Laurent Binet, HhhH, Himmlers hersens heten Heydrich.

ik ben dit boek aan het lezen en het leest fantastisch.
Het boek is opgebouwd bijna alsof de schrijver het tegen je verteld.
Hij geeft korte inleidingen en anekdotes die verband houden
met het ontdekken van de informatie.
Hij geeft korte geschiedenisverhalen die direct tot de kern
van de gebeuretissen doordringen.
Hij geeft zelf commentaar op eerder geschreven hoofdstukken.
De meeste hoofdstukken zijn slechts een deel van een pagina lang
tot enkele pagina’s.

Of zoals Pulitzer prize winnares Barbara W. Tuchman het zegt:

“Why is it generally assumed that in writing,
the creative process is the exclusive property
of poets and novelists?
I would like to suggest that the thought applied
by the historian to his subject matter
can be no less creative that the imagination
applied by the novelist to his.”

Essay: The historian as Artist from ‘Practicing History’. Page 45.

Korte vertaling:
Waarom wordt algemeen aangenomen dat het creatieve aspect
van schrijven is voorbehouden aan dichters en romanschrijvers.
Ik zou denken dat het denkproces van een historicus
over een onderwerp niet minder creatief is
als het verbeeldingsproces van de schrijver.

En dat komt in het boek HhhH op een fantastische manier tot uiting.