His master’s voice

Geregelde bezoekers weten dat ik iets heb met het begrip ‘toeval’.
Vorige week bestelde ik een boekje.
Gisteren zag ik, terwijl ik ergens naar toe ging, dat er een envelop
in de brievenbus lag. Maar die liet ik liggen en later,
bij thuiskomst dacht ik niet meer aan die brief.
Vandaag zag ik hem opnieuw en nam hem wel mee naar binnen.
Ik had wel een idee wat in de envelop zat.
Nadat de envelop geopend was zag ik dat het inderdaad om het
betreffende boekje ging.
Het in een Kronkel van Simon Carmiggelt.
De Kronkel gaat over het ‘echte’ Amsterdam en de centrale figuur
in het verhaal is Jan Van Musscher, beter bekend als
Johnny Jordaan.
Toevel (!) wil dat het vandaag 7 februari 2024 is en dat
Johnny Jordaan 7 februari 1924 is geboren,

IMG_1886Johnny Jordaan

Voor wie Johnny Jordaan niet kent: hij was een frappante en in sommige fasesvan zijn loopbaan een treurige volkszanger. Maar een waar hele volksstammen een voorbeeld aan kunnen nemen. Carmiggelt was blijkbaar een liefhebber van de eerlijkheid en het grote hart. De foto op de omslag toont Johnny Jordaan in zijn karakteristieke pose.


Het boekje is een uitgave van de Carmiggeltvrienden.
Gedrukt in kleine oplage. Met zorg opgemaakt en gerealiseerd.
Met veel plezier gelezen.
Het bekende ‘Geef mij maar Amsterdam’ heeft hij vaak en op
geheel eigen wijze gezongen en voorgedragen.
Leuk boekje.

IMG_1890Johnny Jordaan

Johnny Jordaan met een voorwoord van Carmiggelvriend Ruud Broens en de kronkel ‘Mokum’ van Simon Carmiggelt over de vertolker van het Jordaanse lied.


De foto van Leo

Met de post kwam mijn nieuwste boek:
‘De foto vn Leo’, een uitgave van de Carmiggeltvrienden.
Zij hebben onderzoek gedaan naar de oudste publicatie van
Simon Carmiggelt en vonden een verhaal met als titel
‘De foto van Leo’. Het verscheen op maandag 24 november 1930
in het Nieuwsblad van het Zuiden.

Als je mijn leeftijd hebt dan is de kans groot dat
bij de naam Simon Carmiggelt meteen ‘In a Sentimental Mood’
in je hoofd hoort. De jazz standard van Duke Ellington.
Ook als ik een tekst van Carmiggelt lees, dan hoor ik hem
die tekst uitspreken zoals hij zijn korte verhalen
voorlas op televisie.

IMG_0758SCarmiggeltDeFotoVanLeo

Vandaag ontving ik mijn exemplaar van ‘De foto vn Leo’ van S. Carmiggelt. Voor het eerst verschenen in het Nieuwsblad van het Zuiden. Zorgvuldig gevouwen in een stuk pakpapier en vervolgens opgestuurd in een envelop met zes postzegels. Als je nog niet in een sentimenteel/nostalgische stemming bent, word je het wel.


Vooral het einde van het verhaal is zo echt Carmiggelt.
Carmiggelt maakt ruimte in zijn schrijven voor de stiltes die
zich in het echte leven vaak voordoen:

“….Meneer is goed voor me en ik hoop m’n hoofd hier nog eens neer te leggen.” De oude tuinman zweeg. Hij had zijn verhaal verteld. Om ons heen slierten de bladeren. “t Wordt al weer frisser”, zei hij na een lange stilte. En toen harkte hij weer door.

Als Carmiggelt het verhaal zou voorlezen dan zou je bij
deze regels het verhaal tot stilstand horen komen.