Een film van filmmaker Aki Kaurismaki, The other side of hope met in de hoofdrollen Sherwan Haji en Sakari Kuosmanen.
Finse film, volgens mij de eerste Finse film die ik
ooit gezien heb in een bioscoop.
De film kenmerkt zich door een laag tempo, en humor.
Geen dijenkletsers maar vooral visuele grappen.
‘De andere kant van hoop’ is natuurlijk wanhoop.
Maar hoe triest de positie van de vluchteling en eigenlijk van
alle andere Finse acteurs ook is,
het drama gutst niet van het scherm.
Volgens De Filmkrant behoort de film tot een soort films die
filosoof Thomas Elsaesser ‘Cinema of abjection’ noemt.
Volgens Ronald Rovers staat dat voor:
een uitgebeend narratief,
een focus op de personages die niet om onze sympathie vragen,
aandacht van de materialiteit van objecten,
aandacht voor de ruimte waar de personages zich in bewegen
en vooral ook de weigering van de personages om als slachtoffer te worden gezien.
Los van het taalgebruik en de vertaling (‘narratief’ als je verhaal bedoelt en
‘de materialiteit van objecten’ terwijl ik in onderstaande tekst lees
dat de mens in deze films gezien wordt als een object,
‘object’ een filosofische term voor een passief ‘ding’
tegenover een actief handelend mens),is dit wel interessant.
Zeker in het perspectief van het boekje ‘Onbehagen’ van Bas Heijne
dat ik op dit moment aan het lezen ben. Daarover later meer.
Volgens een website waar een verslag staat van een toespraak
van Thomas Elsaesser Thomas Elsaesser zes keer aangehaald
zegt hij volgens Kevin B. Lee:
The abject is also the narrow gap that separates the useful from the useless, and marks the radical negation of the human, when seen merely as material object. It is therefore as much a perspective and a perception as it is a situation and a state.
In this way, abjection can also be seen as one of the horizons and degrees zero of what it is to be human today, as well as how the values of a community or society are defined by how it deals with its limits.
A cinema of abjection is also a cinema that foregoes identification, resists sympathy and blocks empathy.
Abjection strategically upholds the human against the post-human, but also accepts there is no easy return to the inclusive ideals of bourgeois-liberal enlightenment. The abject is a placeholder for something we suspect is now a mere crinkly skin and probably dead matter, but still too much part of us and too deeply needed to be buried yet.
Het lijkt er sterk op dat Ronald Rovers (De Filmkrant) bij dezelfde lezing
is geweest als Kevin B. Lee. Maar de vertaling is nogal ruim.
Maar goed, ik heb een interessante film gezien die je tot denken aanzet.
Argusvlinder 