Wat het betekent ‘Ma Loute’ weet ik niet.
Het is de naam van een van de rollen in de Franse film
van Bruno Dumont.
Bij de gedachte aan een Franse film gaan bij mij de haren al overeind staan.
Altijd dat gezwijmel en geneuzel, in die onverstaanbare taal.
Okay, dat zegt misschien meer van mij dan van de Franse taal
maar dat is mijn buikgevoel bij Franse films nou eenmaal.

Maar deze keer is er die fantastische affiche.
Die ‘Mary Poppins’ sprong, die ballon, die dirigeergebaren.
Intrigerend.

Ma Loute van Bruno Dumont met in de hoofdrollen Fabrice Luchini en Juliette Binoche.

Bij films is het niet anders dan bij een goed boek of een ander
goed kunstwerk: de magie, de vragen, de aantrekkingskracht (vaak onverklaarbaar).
Dat is dus ook het geval bij goede films.
Zo ook bij Ma Loute.

Van het verhaal krijg je in mijn blog niets mee behalve dan dat het
surrealistisch is, bij vlagen, dan weer komisch, nooit een dijenkletser
en vooral een mysterie. De mimiek, de bewegingen (let op het lopen),
ongemakkelijke relaties, het geluid van de schoenen, het eten, de kleding,
de taal onderkoeld en grotesk.

Een soort Monsieur Hulot goes Sherlock Holmes.

Geweldig.