De uiteindelijke reden om naar het Breda’s museum te gaan
is gelegen in de tentoonstelling die afgelopen zondag is begonnen.

Met de tentoonstelling Paulo Post Futurum – een beetje na de toekomst –
viert Lokaal 01 haar vijfentwintigjarig bestaan.
Alle kunstenaars werden uitgenodigd om een werk in te leveren
waarin mondiale kwesties als oorlog en vrede, recht
en gerechtigheid in terugkomen.
Maar ook persoonlijke conflicten zoals gierigheid en spilzucht,
liefde en vriendschap, die alle onderdeel zijn
van onze levenslust en doodsangst, zijn terug te vinden
in deze exclusieve jubileumtentoonstelling.

Nu zal het de vaste lezers niet verwonderen
dat ik er wat foto’s heb gemaakt.
Het probleem is alleen dat er geen aanduidingen bij de werken stonden.
Geen naam van de kunstenaar, geen titel van het werk.
Bij moderne kunst is dat niet altijd even duidelijk.
Ik hoop dat al mijn foto’s over kunstwerken gaan.
Wat mij in het oog sprong is dat er goede videokunst was.
Er draaiden ook filmpjes die volgens mij nergens over gingen,
maar een aantal waren heel goed gemaakt.
Ik heb foto’s van enkele voorbeelden maar niet van allemaal.
De kwaliteit van die foto’s is een probleem.
Een fotocamera kan niet zomaar een televisiebeeld registreren.
Maar het gaat om het idee.





Heel mooi, zachte kleuren.





Dit is zo’n videobeeld.
Maar de opname is waardeloos.
Het filmpje toont een klein kind dat
als in een vrij val door de ruimte zweeft.
De volgende opname was te zien op het scherm
er recht tegenover.



Het beeld van een soort oude collegezaal
waar steeds pre-historische dieren op de tribune zaten
terwijl een mens in het midden wordt getoond.







Een van de glazen varkentjes van het vorige werk.
De gebruikte materialen op de tentoonstelling warenerg uiteenlopend.



Op het glas staat de tekst:
In case of fear break glass (in geval van angst het glas breken)



Dit is een, van wat mij leek, twee beelden door een kunstenaar gemaakt.
Heel mooi, verzorgd uitgevoerd.



Misschien wel het mooiste werk op de tentoonstelling.



Hier doet de camera geen recht aan het werk.
Een prachtige foto waar zoveel rust vanuit gaat.



Commentaar op reclame.
De lamp hing er vervelend voor.
Zo is niet goed te zien dat het om drie afbeeldingen gaat
van Picasso, in drie kleuren,
onder verwijzing naar een automerk.



Een soort ‘Goedemorgen juffrouw Janny’.
Wat je al niet met ordners kunt doen.
Leuk voor een keer maar daar kun je niet
tot aan je pensioen mee bezig blijven. lijkt me.





Dit was een hele mooie videopresentatie.
Je werd door de cameraman/vrouw door een soort doorzichtige,
ijswereld geleid.
Kleur ontbrak bijna volledig.
Alleen heel af en toe wat oranje.
Volledig met de computer gemaakt.
Als je de camera goed volgde raakte je bijna gedesorienteerd.



Mooi ritme, mooie vorm.

De aandachtige luisteraar zal gezien hebben
dat ik het afgelopen weekend in het Breda’s museum ben geweest.
Ik ben er zelfs twee keer geweest.
Beter gezegd anderhalve keer.
Bij mijn eerste bezoek was ik van plan een tentoonstelling te bezoeken
die echter nog niet begonnen was.
Men ewas een en ander nog aan het opbouwen.
De vaste collectie kon ik wel bekijken.
Tegen half geld want slechts de helft van de ruimtes was open.

Het Breda’s museum heeft een collectie
waarbij de nadruk natuurlijk ligt bij Breda.
Voorwerpen die iets vertellen over de geschiedenis van Breda of voorwerpen
gemaakt door Bredanaars.



Van oudsher was Breda een garnizoensstad.
Daardoor zijn er in het centrum altijd nog een aantal kazernes.
En niet te vergeten de KMA.
Het Breda’s museum is gevestigd in een oude kazerne.





Het eerste voorwerp is er een met een hoge actualiteitswaarde.
Dit is de klok die vroeger bij de haven van Breda hing.
Hij werd gebruikt om mensen te waarschuwen dat er een
boot/schip in de haven was gekomen dat gelost diende te worden.
Men kon aan het werk.
Met de aanleg van de nieuwe haven en de havenfeesten in zicht
heel actueel.



Het beleg van Breda was wereldberoemd in Spanje en Nederland.
Dit is een kaart die de stellingen toont.
Na enig zoeken konden we de omgeving vinden waar we nu wonen.



Het turfschip uitgevoerd in zilver.



De hele bokaal.

Het leukste vond ik naast het vermeende roer van het turfschip,
het skelet van een varken.
Men had een skelet opgegraven en een skelet van een ‘modern’ varken.
Indrukwekkend wat moderne foktechnieken met een dierenras doen.
Haast zielig.

Tijdens mijn bezoek aan het Breda’s museum vond ik
de volgende viltjes.
Ze zijn afbeeldingen, reconstructies van tegels zoals die
in het kasteel van Breda moeten hebben gelegen.



Zoals je ziet kun je er mooie vormen mee leggen.

Vincent van Gogh, Bank of the Oise at Auvers, 1890.

De vorm van figuren, details in het algemeen blijven primitief.
Ze verstoren het kleurgebruik en de zo eigen techniek.
Dat is het wat kraaien boven een graanveld zo mooi maken.
En hier het water en de bomen.



Claude Monet, Nympheas, 1904.

Die reflectie in het water. Eng gewoon.
De keuze van het onderwerp en de compositie.
Heel anders dan de andere schilders in die tijd.
Maar de waardering voor kleuren hebben alle drie de schilders.



Paul Cezanne, Die versuchung des heiligen Antonius, 1875-77.

Een oud meesterthema op moderne manier verwoord.
Het thema van de H. Antonius zien we bij veel kunstenaars.
Hier al zo abstract.
Roze koppen op de wolken !
Heel verleidelijk.