Voor de feestdagen kocht ik een stapel stripboeken.
Een aantal van de boeken waren al te zien in eerdere
boeken. Vandaag een laatste bericht over de laatste
stripverhalen op de stapel.

Jean Ray, Harry Dickson, Mysteras. ‘The American Sherlock Holmes’ wordt deze stripdetective wel genoemd. Als je het boek leest is het niet moeilijke te raden waarom. Voor mij is een goede detective niet iemand die bij de ontknoping met een stoet aan nieuwe feiten komt. Dan kan het verhaal nog zo mooi getekend zijn en het verhaal nog zo spannend. Maar de ‘nieuwe feiten’-reeks voelt als bedrog. Dat is wel de indruk bij Mysteras waarin de tekeningen gaandeweg het verhaal minder sterk worden. Best leuk tijdverdrijf om te lezen, is mijn conclusie. Er is veel aandacht voor architectuur.

Chetville, Corbeyran, Gourdon (scriptschrijver, de rolverdeling tussen de drie heren is me niet duidelijk), De Meester Chocolatier, deel 3: De Plantage. Veel interessante gegevens over het maken van chocolade. Met plezier gelezen.

Het derde en laatste boek. Tibuce Oger, Indians, De zwarte schaduw van de blanke man. Een soort raamvertelling. Een lange periode van onderdrukking en misbruik door de blanke West-Europeanen wordt in beeld gebracht door een aaneen geregen verhaal. Iedere episode is getekend door iemand anders (16 tekenaars/schrijvers). De losse verhalen sluiten soms op elkaar aan doordat hoofdpersonen in meerdere verhalen voorkomen. Het eerste en laatste verhaal vormen samen 1 vertelling. In hoeverre het een correcte voorstelling van de volkeren en geschiedenis is, laat ik graag aan de lezer over.

Tekening en inkleuring: Dominique Bertail.

De keuze van de voorbeelden in dit bericht zijn min of meer toevallig. Vooral bedoeld om de verscheidenheid in stijl te benadrukken. Felix Meynet.

Corentin Rouge. Je begrijpt het al: Franse tekenaars/schrijvers.

De afwisseling in de verhalen is leuk. Bevalt een je niet dan begint twee pagina’s verder het volgende verhaal. Maar korte verhalen (drie of vier pagina’s) vraagt veel van de schrijftalenten. Nog al eens vraagt de structuur te veel van het schrijftalent.

Emmanuel Bazin. Mooi om het element van de Canadese actualiteit van kindertehuizen voor de Inuit in dit verhaal te verwerken.

‘Indians’ is spannend en heel afwisselend.
Het blijft wel ‘ons beeld’ van de geschiedenis.