Vandaag weer gewandeld van Meersel-Dreef naar Breda.
Eerst in Meersel-Dreef nog wat rondgelopen.
Bij veel foto’s gaat het om de kleur.
Laten we langzaam en voorzichtig beginnen in de Heieinde, Meersel-Dreef.
Dat kan goed op St Franciscus (want dat is het vandaag).
Carpe diem et momento mori.
‘De nadagen van de distel’. Dit was bijna de titel van dit bericht geworden.
Vanmiddag ben ik van Meersel-Dreef, op de grens
tussen België en Nederland naar Breda gewandeld.
Natuurlijk maakte ik weer wat foto’s.
Ook in België leeft de nostalgie naar een niet-bestaand boerenleven.
Die grenspaal kwam ik net voorbij toen ik in de bus zat.
‘Natuurlijke’ marmers in de Mark.
Ulvenhout.
En ik ben weer thuis.
Gisteren begon de wandeling in Meersel-Dreef. De eerste foto
is gemaakt in de buurt van het vertrekpunt.
Meersel-Dreef, Café Moskes.
Een bij (-achtige?) vliegt aan. Het was druk met insecten die, de bloemen die er nog zijn, een voor een nagaan voor nectar.
Rechts de bloemen nog vol in bloei en links verpluizen de vruchten al.
In een vorig bericht zag je de andere kant van de paal waar een bord met een Franse zin hangt. Deze kant vind ik misschien nog wel mooier. Dat lijnenspel.
Startpunt, Meersel-Dreef, #notalion.
Soms ziet het (verlengde) Markdal er idyllisch uit maar 100 meter verder bouwt een boer een megastal of megaschuur.
Blijkbaar gaat het niet om schoonheid of eten maken maar om succes?
Schoongepoetste fietserstunnel.
Net als vorige week wandelde ik van Meersel-Dreef
langs de Mark naar Breda.
Het weer was anders. Tijdens het eerste uur heb ik
een aantal regenbuien gehad.
Mag gelukkig was het miezer en warm genoeg om mijn
kleren onderweg weer op te drogen.
Prima weer blijkbaar voor de naaktslakken want
die heb ik veel gezien.
Deze twee naakslakken lijken bij een derde, dode (?), naaktslak te kijken?
Regendruppels zijn een heel dankbaar onderwerp voor foto’s. Ze staan er altijd goed op en laten de planten nog beter uitkomen.
De reiger deed nog even alsof hij me nog niet gezien had maar al snel ging hij verder van het pad af het gras in.
Dit is een poëziebank. Vorige week zater er mensen op.
verlegen zwijgt de tijd als water spreekt, zich eindeloos herhaalt
al kantelend naar klanken zich tijdloos telkens taalt
steeds onderweg naar lager als beek, als stroom,
naar zijn verval zich vloeiend voegt, zo oeverlangs
de aarde streelt, welluidend in voorbijgaan
speelt langs stengels en langs stenen
De naam van dichteres Pien Storm van Leeuwen staat op de
zijkant van de bank.
Vorige week heb ik niet goed opgelet want ik zag toen maar
één poosplaats. Er zijn er meer langs de Mark.
Alleen laten de gedichten zich minder goed lezen door de tijd. Dit noemde Pien Storm van Leeuwen een ‘poosplaats’. Ik kwam er nog een tegen.
Via de Duivelsbruglaan liep ik Breda weer in. Daar zag ik nog deze gevonden voorwerpen.
Normaal gesproken loop ik dagelijks een rondje in de
binnenstad van Breda.
Vandaag deed ik dat ook maar de foto’s in dit bericht
zijn van de wandeling van vanmiddag.
Om half één naam ik de bus naar Meersel-Dreef, dat is een
ritje van 25 minuten.
Volgens Google Maps in Meersel-Dreef – Breda zo’n 11 km.
Vorige week liep ik een keer ruim 6 en een keer ruim
8 kilometer. Niet wereldschokkend maar ik wilde proberen
nog iets meer te lopen.
Heen en weer naar Meersel-Dreef is dan te ambitieus maar
Van Meersel-Dreef naar Breda moet kunnen. Lukt het niet,
dan zijn er een paar stops in de buurt van de route van de
bus die ik gebruikte om op de Dreef te komen.
Het is ook een beetje terug in de tijd want als kind ben ik er
regelmatig geweest met mijn ouders en familie.
De kloosterkerk van de Kapucijnen. Het was vroeger al het excuus om naar Meersel-Dreef te gaan. Je kon niet zeggen dat je er naar toe ging voor de Trappist.
Helemaal nieuw voor mij: België, Meersel-Dreef, Frederick Franck, St Francis with birds, 2021.
Tegenover het klooster ligt een tuin met beeldengroepen en een Maria- of Lourdesgrot. Goed onderhouden!.
In het verleden al, was het een vast adres voor Bredanaars om een zondag op bezoek te gaan. Deze boom draagt sporen van het stadswapen van Breda.
Kinderen vermaakten zich in de speeltuin (ook nog steeds goed inderhouden) terwijl de ouders op het terras van een trappist genieten. Let wel: de bus gaat degelijks, ieder uur maar niet op zaterdag of zondag.
Dit is zo’n beetje het begin van de wandelroute. Nog in België start ik naast de Mark.
Markdal, Waar men zonlicht ziet – glinsteren in spiegelingen – op wat verborgen blijft – zilvert wind op lang gras.
Het weer begon vandaag somber maar de middag was prachtig en dan is het Markdal ook mooi. Uiteindelijk liep ik 3 uur, ruim 12 kilometer.
De fietstocht begon bij de Duivelsbrug. Niet toevallig. Onlangs besprak ik een serie (toekomstige?) boektitels van Eline Krus en John van Ierland: ‘De Duivelsbrug in het Ginneken’. Nou hier is die brug. De naam is opwindender dan de brug.
Dezelfde brug maar dan vanuit het zuiden gezien.
De Aa of Weerijs, die na de singels rond het centrum van de stad doorgaat als de Mark.
De Aa als een soort Bredase Vecht.
Een prachtig gebied om door te wandelen of fietsen. De afstanden zijn niet te groot.
Onderweg laten we de Klokkenberg rechts liggen.
Even later passeer ik de grens. Meersel-Dreef is dan niet ver meer.
Dit is het doel van mijn fietstocht: het Kapucijner-klooster en -kerk met speeltuin en Mariapark. Hier de kerk.
Hier het klooster en de kerk (achter de bomen).
Zo ziet de kerk er van binnen uit. Typisch Kapucijns.
Hier was het om te doen. Er zou een eerbetoon aan Jan de Wijse zijn. Dat is hier in het middenpad.
Wat staat er allemaal op deze steen:
D. O. M.
Deo Optimo Maximo.
Letterlijk: Naar God, de Beste, de Grootste.
Dit betekent dat de gestorvene nu (hopelijk) bij God is.
Het karakteristieke bruine interieur van de bruine paters.
De kerk is eenvoudig. De enige versiering naast het altaart zijn de kruiswegstaties, de ramen, een paar beelden en de entree. Hier een van de ramen met de Heilige Antonius, bemiddelaar der armen.
Iets minder typisch. In de poort van het klooster staat een echte fruitautomaat. Hier kun je verse aardbeien kopen. Gekoeld en al.
Door een volksverhaal dat ik pas las ben ik geinteresseerd geraakt in de ontstaansgeschiedenis van dit klooster. Wat je nu van het klooster ziet is later gebouwd. Alleen een schuur schijnt nog origineel te zijn.
In het Mariapark staat tussen allerlei andere heiligenbeelden, kapellen en kruiswegen een Lourdesgrot.
Dhr. M. Geysels, rotseerder uit Westmeerbeek is de maken van de in nepstammen uitgevoerde tekst Ave Maria Ave.
Via de naam Geysels heb ik gisteren nogal wat tijd doorgebracht op websites van de overheid (inventarisatie van monumenten) en van de stichting Donderberg Groep. Deze werd op 7 mei 1993 opgericht te Utrecht. De stichting heeft ten doel: het bevorderen van de studie naar en het behoud van architectuurelementen als follies, tuinsieraden en vermaaksarchitectuur in Nederland en België.
Zo zal het Mastbosch er uit gezien hebben op een zonnige dag ten tijde van het ontstaan van de volksverhalen. Daarover later meer.
Argusvlinder 