Nu ik het voorwoord weer eens lees van het boek ‘Denken over kunst’
(A. A. Van den Braembussche) wordt mijn aandacht getrokken
naar het zinsdeel dat de titel is van dit logje:
‘een zonnebloem die als een monnik in de wind vooroverbuigt’.

De schrijver geeft in de eerste regels van het voorwoord aan
dat mensen heel gemakkelijk en snel een esthetisch oordeel vellen
over heel gewone dingen.
In de tekst noemt hij: ‘een stoel, een theeservies,een zonsondergang en
een zonnebloem die als een monnik in de wind vooroverbuigt’.
Aanleiding om met deze tekst eens op zoek te gaan op het internet.
Ik stuitte op een aantal heel uiteenlopende teksten
en die laat ik in een korte serie op mijn weblog passeren.

Zo vond ik de volgende tekst:

Het begrijpen van kunstwerken

Ik vond het op de website van Marco Kunst (?!)
die het schreef op 11 april 2010.

The nature of a work of art is to be not a part, nor yet a copy of the real world (as we commonly understand that phrase), but a world in itself, independent, complete, autonomous; and to possess it fully you must enter that world, conform to its laws, and ignore for the time the beliefs, aims and particular conditions which belong to you in the other world of reality.

Oftewel: “x9dDe aard van een kunstwerk is, dat het geen deel uitmaakt,
noch een kopie is van de werkelijke wereld
(zoals we die over het algemeen noemen),
maar dat het een wereld in zichzelf is, onafhankelijk, compleet, autonoom;
en om het kunstwerk volledig te bevatten, moet je die wereld binnentreden,
je aanpassen aan haar wetten, en voor enige tijd
je alledaagse overtuigingen, doelen en omstandigheden tussen haakjes zetten.”x9d

Bradley, Oxford Lectures on Poetry, 1901,
gevonden in: Jeanette Winterson, Art & Lies

Als ik tegenover een kunstwerk sta,
dan probeer ik er deels zo naar te kijken.
Ik ga ervan uit dat de maker mij oprecht iets wilde laten zien
en met wat hij maakte in ieder geval “iets” aan mij over wilde brengen
x93een ervaring, een gedachte, een gevoel, een uitspraak”
Om het kunstwerk tot zijn recht te laten komen
moet ik niet meteen gaan oordelen vanuit de manieren
waarop ik de wereld begrijp,
maar kijken of ik achter de wetten van die wereld daar voor me kan komen.
Wat zijn de interne relaties, wat gebeurt daar,
wat voor wereld zou het kunnen zijn?
In dit proces ga ik op zoek naar de betekenis
die de maker erin heeft gelegd.
Ik stel mezelf open en probeer me te laten verrassen
door de andere wereld die ik ontmoet.
Dit deel van de betekenis van het kunstwerk
komt intern tot stand:
door de aard van die wereld zelf;
door de interne relaties van de elementen.
Daarnaast en tegelijk en natuurlijk niet echt te scheiden daarvan
(wel te onderscheiden daarvan) is wat het kunstwerk met mij doet.
Hoe werkt het op mij in?
Raakt het me?
En zo ja, waar of hoe raakt het me?
Wat zijn de associaties die in mij opkomen?
Dit is het proces waarin ik op zoek ga naar de betekenis
zoals die tot stand komt in relatie tot “mijn” wereld.
In dit proces roei ik met de riemen die ik heb:
mijn kennis en vroegere ervaringen, mijn onbewuste voorkeuren, etc.
Mijn hersenen zijn onder andere daardoor gevormd,
tot een mal waarin de ervaring van dit nieuwe gegoten wordt.
Deels past het, deels misschien ook niet.
Waar het past vind ik direct een ingang,
waar het niet past kan ik proberen de nieuwe vormen
te integreren in mijn ervaring (de mal die ik ben aan te passen).
De betekenis van een kunstwerk bestaat niet,
maar door aan beide processen aandacht te geven
kan ik toegang krijgen tot andere werelden,
en kan ik werkelijk nieuwe ervaringen opdoen
die mijn grenzen / de grenzen van mijn wereld
openbreken en verruimen

Marco Kunst.

Ik illustreer deze serie met foto’s die ik in 2007 in Milaan heb gemaakt.
Binnenkort wordt wel duidelijk waarom.

Waarom neem ik deze tekst op.
Ik ben de laatste tijd veel bezig met de centrale vraag
van bovenstaand stuk en lees er graag verschillende zienswijzen over.
Ik zeg niet dat dit mijn zienswijze is maar ik vond hem interessant.
Natuurlijk ging er bij mij ook en bel rinkelen
bij de naam/pseudoniem Marco KUNST.