In november 2024 vertrok ik opnieuw naar India.
Vijfenzeventig dagen lang — van midden november tot 1 februari 2025.
Alleen en ongeorganiseerd.

Toen ik het plan opvatte en begon met de planning
en ik het besprak met mensen in mijn omgeving,
stelde veel mensen dezelfde vraag.
Terug in Nederland kreeg ik steeds weer
dezelfde vraag.
Waarom?
In alle denkbare vormen.

Een eenvoudig antwoord heb ik niet.
Deze reis was de negende naar India.
Deze keer ging ik voor een deel naar plaatsen
waar ik al eerder geweest was. Soms lang geleden.
Ik bezocht ook plaatsen waar ik nog niet eerder was
en die ik niet eens kende toen ik in 1995
voor het eerst naar India ging.

India is altijd alles tegelijk:
mooi en vuil, kleurrijk en chaotisch, vriendelijk en overweldigend.
Het fascineert me. Nog steeds.

Met mijn foto’s probeer ik die veelheid te vangen.
Want dat is wat India voor mij is:
een voortdurende stroom van indrukken.

Mijn reis begon in New Delhi, een stad die bij
georganiseerde reizen vaak zoveel mogelijk wordt vermeden.
Maar ik kwam er middenin terecht.
Het hotel dat ik geboekt had bleek gesloten:
“Closed due to renovation.”
Geen waarschuwing vooraf, geen alternatief. Typisch India.

Ik vond een ander onderkomen in Paharganj,
een wijk die ik nog niet kende.
Een plek voor backpackers, goedkope hotels,
straatverkopers en een eindeloze stroom van indrukken.

Ik at op een rooftop restaurant, boven de drukte.
Vanaf daar keek ik uit over de stad: neonlicht, riksja’s,
geroep vanaf de straat. India was begonnen.

Het contrast tussen de rust boven en de chaos beneden
was groot — maar precies dat maakt het fascinerend.
Alles tegelijk. Altijd.

In de avond liep ik door de Main Bazaar van Paharganj.
Het was donker, stoffig, luidruchtig.
Alles rook naar uitlaatgassen, specerijen en iets ondefinieerbaars.
De chaos was tastbaar — een wirwar van mensen, geluiden en geuren.

Toch voelde het vertrouwd.
Alsof ik meteen weer in het ritme van India zat.
Niet met een zachte landing, maar met een duik in het diepe.