Ik ga niet snel naar een Duitse film. Die vervelende taal.
Maakt alles zo hard.
Een Duitse film over Auschwitz maakt alles nog moeilijker.

Maar ‘Im Labyrinth des Schweigens’ is een goede film.
Heel genuanceerd. Echt van deze tijd: grijs.
Het geeft een beeld van de Holocaust niet als een duidelijk
goed of fout maar als een labyrint waarin een van de hoofdrolspelers
tijdelijk verdwaald raakt.
Het is die hoofdrolspeler waarmee een argeloze filmbezoeker
van na de oorlog zich het meest kan vereenzelvigen.

De vier hoofdrolspelers van de film maken dat duidelijk:
= een Duitse journalist die in tegenstelling tot zijn landgenoten
goed geinformeerd is over Auschwitz;
= een Duitse jood die verscheurd wordt door verdriet. Niet het verdriet
van het verlies maar ook van schuld;
= een Duitse advocaat die begint als groentje en langzaam aan
op zoek gaat naar het antwoord op de vraag ‘waarom na zoveel tijd nog vervolgen’.

De vierde hoofdpersoon zijn de mensen die niet meer terug gekomen zijn
van Auschwitz. Zij zijn van het eerste tot het laatse beeld
van de film onzichtbaar aanwezig.