Het laatste stripboek dat ik las van Erik Kriek zat me dwars.
Het was niet goed.
Maar gelukkig had ik een stapel boeken gekocht voor de kerstperiode.

Dit is duidelijk van een ander niveau. ‘De laatste farao’ is niet gemaakt door Edgar P. Jacobs maar het boek moet wel passen in de lijn van ‘Blake en Mortimer’. Het verhaal moet kwaliteit hebben, zowel voor wat betreft het verhaal als voor wat betreft de uitvering. Daarin slagen Schuiten, Van Dormael, Gunzig en Durieux.

Het verhaal is spannend en loopt goed. Het is goed getekend. Misschien is de tekenstijl niet vernieuwend maar het is goed gedaan.

Een heel andere manier van tekenen en inkleuren is ‘De kunst van het oorlogvoeren’ van Floc’h, Fromental en Bocquet. Ook een boek dat geinspireerd is door ‘Blake en Mortimer’ van Edgar P. Jacobs.

Toen ik me door de stapel stripboeken heen werkte bleek
dat ik nog een boek van Erik Kriek gekocht had:

Het had zelfs DWDD gehaald. Dat had een waarschuwing moeten zijn. Erik Kriek, In the pines – 5 murder ballads. Op basis van 5 Engelstalige balades maakte Kriek een CD en 5 verhalen. Die CD werd opgenomen door Nederlandse muzikanten. Tot zover het verhaal van DWDD. De stripverhalen hadden, de een meer dan het ander, het zelfde probleem dat het vorige besproken boek ook had: de verhalen lopen niet. Het gaat met horten en stoten en dat is bij korte verhalen nog meer storend dan bij een lang verhaal.

Fragment uit Pretty Polly en de scheepstimmerman.

Het verhaal is deels een kopie van de speculaties rond Marilyn Monroe (al heet ze in het boek anders) en dreigt het soms te gekunsteld te worden maar Jacques Martin houdt het verhaal overeind. Dat doet hij met C. Alves en F. Corteggiani. Het boek heet ‘De weg naar Los Angeles’.

Waarschijnlijk gebruikt men voor Lefranc steeds dezelfde achterkant maar Venetië heeft niets met dit verhaal te maken. Jammer. Het stripboek is wel vermakelijk.