Clint Eastwood kan verhalen verfilmen.

Maar wat hebben Amerikanen met de jacht op herten?
Een eerdere grote oorlogsfilm had het zelfs als titel: The Deer hunter.
Letterlijk vertaald: hertenjager.

Ook in de film van Clint Eastwood staat de jacht op het jonge hert,
het jonge dier, centraal.
De jacht staat hier voor een overgang:

– de overgang naar volwassenheid;

– de jacht en het doden van de eerste vijand, een kind:
de overgang van groentje naar de dodelijkste schutter in Amerikaanse dienst;

– de jacht op een aanslagpleger en het net niet doden van een kind,
de overgang van overtuigd voorstander van de oorlog naar de realisatie
dat de Amerikaanse aanpak van de oorlog fout is;

– de zoon mee op jacht nemen,
de overgang van het niet functioneren in de Westerse maatschappij
na 4 keer in Irak te zijn geweest, naar acceptatie van wat is gebeurd.

Tussen die momenten van overgang schets Clint Eastwood een
ongelofelijk spannend en aantrekkelijk verhaal.
Je wordt in het verhaal gezogen om je te realiseren
dat wat er zich in Irak afspeelt geen kans van slagen heeft.
Het geweld door locale krijgsheren en het Amerikaans leger,
verplettert de mensen die geen rol willen of kunnen spelen in het conflict.

Of Eastwood nu voor of tegen de oorlog is?
Hij is in ieder geval voor Amerika.

Vervolgens zag ik afgelopen vrijdag de film Timbuktu.
Gemaakt door Abderrahmane Sissako.

Dezelfde tegenstander: jihadisten.
Mooie beelden die soms heel pijnlijk tonen waar de film over gaat.
De muziekmakende mensen die zich moeten verbergen om van hun
muziek te kunnen genieten.
De voetballende jongens die een wedstrijd spelen zonder voetbal,
blijven je het langst bij.

Het gevoel bekruipt me dat de film te veel voor ons Westerse ogen is gemaakt.