Geheel onverwacht ontving ik vandaag een wenskaart van
iemand die ik niet persoonlijk ken.
Eerder dit jaar kocht ik een boek van deze kunstenares:
Katarina Rudebeck.

Het is een zelf gedrukte kaart. De kaart klap je open
door twee flappen te openen die de afbeelding en tekst binnenin verbergen.
Op de achterkant staat een Engelstalig gedicht van
Wallace Stevens uit 1950.

De kaart, dichtgeslagen.

De kaart, geopend.

Katarina Rudebeck, Wallace Stevens, The Bouquet, 1950. Ik voel me vereerd.

Volgens Copilot:

“The Bouquet of Wallace Stevens” is een gedicht van Wallace Stevens, een Amerikaanse modernistische dichter. Het gedicht is een meditatie over de aard van perceptie en de relatie tussen de zintuigen en de verbeelding. Het gedicht beschrijft een boeket rozen in zonlicht en onderzoekt de manier waarop onze zintuigen van dingen veranderen en evolueren in de tijd. Stevens betoogt dat onze zintuigen alle metaforen overstijgen en dat het is als een stroom van betekenissen zonder spraak en van evenveel betekenissen als van mensen. Het gedicht wordt gekenmerkt door Stevens’ gebruik van blank vers en zijn karakteristieke filosofische en intellectuele stijl