Afgelopen vrijdagavond zag ik Elle van regisseur Paul Verhoeven met in de hoofdrol Isabelle Huppert.

De recensies zijn lovend over de ‘feministische’ film van Paul Verhoeven.
Probleem is een beetje dat zelfs als de film feministisch is, dat
nog geen goede film maakt.
Het is andersom: het zal eerst een goede film moeten zijn en mag dan
vervolgens van mij feministisch zijn.

De film is redelijk, zeker niet goed.
Basis voor een goede film is dat het goed een verhaal vertelt.
Dat verhaal moet kloppen, oorzaak en gevolg moeten kloppen.
Daar mag een cineast best mee spelen. Hij mag toeschouwers
op het verkeerde been zetten enz.
Maar het verhaal moet goed verteld worden.
Daar schiet de film tekort.

Het wereldbeeld van Paul Verhoeven, uitgaande van deze film,
is op zijn zachts gezegd vreemd.
Alle belangrijke spelers hebben een obsessie met sex,
meestal getroebleerd: vader is massamoordenaar, ex-man is een mietje,
zoon is niet heel slim, buurman is labiel, vriendin en mede-manager
weet niet wat ze is, man van vriendin is een ongelofelijke botterik,
het personeel van het bedrijf is onvolwassen en zelf is ze
geen sterke persoonlijkheid maar beschadigd.

Als je interviews met Paul Verhoeven leest is hij zelf ook
verrast van de etiketten ‘feministisch’ en ‘sterke vrouw’.
Volgens mij is het gewoon een redelijk geslaagde thriller
waar je niet te veel achter moet zoeken.
135 minuten kijken en dan is het voorbij.