Nee het is geen taalspelletje met politieke oorsprong.
Mijn VVP is een vogelvoederplaats. Het is gewoon een constructie op mijn
balkon om, nu het weer slechter wordt, vogels te kunnen voeren.

Het begon allemaal met een opvouwbaar stoeltje met drie poten
dat een miskoop bleek te zijn.
De zitting scheurde zowat meteen af.
Maar ik had wel drie mooie poten van de juiste lengte.

Maar dan kom je 1 poot tekort voor een rechthoekige voederplaats. Dus toen dakdekkers houten latten van een verpakking wilde weggooien, heb ik een stuk gevraagd. Dun, waaibomenhout. Maar twee delen tegen elkaar, lijmen, misschien een spijker erdoor. Dat is goed genoeg voor poot nummer 4.

Nu zijn de twee lijmklemmen die ik heb eigenlijk te weinig maar er is geen probleem waarbij een boek niet de uitkomst biedt (Tree & Serpent is zwaar genoeg om het middenstuk onder druk te zetten).

Voor het voer heb ik een aardenwerk schaal gekocht. Daar wil ik een gat in boren zodat als ik de schaal schuin zet eventueel regen- of smeltwater er door weg kan lopen.

Een bijgesneden plastic bakje is de steun voor de voerbak.

Er lag nog een stuk triplex in de berging en een groot stuk doorzichtig plastic dat ik ooit ergens gevonden heb. Dat plastic wil ik gebruiken om het hout een beetje bescherming tegen regen en sneeuw te geven. Maar zien of dat gaat werken.

De poten onder het ‘dak’ bevestigd. Een extra dwarslat. Het wordt niet voor de eeuwigheid gemaakt. Het hoeft maar 1 winter mee te gaan.

Dus dit is een beetje het idee maar dan met vetbollen, pinda’s, een vierde poot en nog wat extra plastic tegen de regen.

Vandaag poot nummer 4 afgemaakt. Als het gaat sneeuwen vandaag wil ik het eerst af hebben. Naast de houtlijm een paar spijkers in de poot (ik vertrouw de lijm niet helemaal).

Eindresultaat. De poten van het stoeltje hadden gaten ongeveer halverwege de poot. Daar zat het scharnier dat de poten bij elkaar hield. Ik heb die gebruikt om twee poten met een stukje touw aan het balkon vast te zetten. Je weet maar nooit bij veel wind.