De avonturen van Blake en Mortimer behoren tot de betere strips
maar hun glorieharen liggen lang achter ons.
Het geheim van de zwaardvis, Het mysterie van de grote piramide,
Het gele teken, het is allemaal lang geleden.
Nog steeds een plezier om te lezen. Het heeft iets van Agatha Christie.
De stijve Engelse wereld met een enorme hoge dunk van zichzelf, die in
werkelijkheid ouderwets en beknepen aandoet (is), verslaat
de grote gevaren die de aarde bedreigen.
Getekend in de klare lijn.

De avonturen van Blake en Mortimer, De schreeuw van de moloch. Naar het idee en werk van Edgar P. Jacobs. Nu in een mindere uitvoering van Jean Dufaux, Christian Cailleaux en Etienne Schreder.

De schrijver verward ‘geheimzinnig en spannend’ met onduidelijke en
slecht lopende teksten.
Bij het maken van de vertaling en het drukwerk is het misschien
een idee om de tekst te laten passen in de witruimte
die er in het boek zijn uitgespaard.
Dat bevordert de leesbaarheid.
De klare lijn is een heel mooie techniek van tekenen maar vraagt wel
dat als je koningin Elizabet tekent dat die dan ook steeds lijkt
op de echte persoon. Dat is niet het geval.
Natuurlijk, er worden veel minder goede strips op de markt gebracht.
maar de gloriejaren zijn wel voorbij.

“Neem die taal weg en er blijft niks meer over van onze ambities, of onze aanwezigheid op aarde….” Beetje erg gezwollen taal die misschien niet automatisch leidt tot meer respect en bewondering voor taal.