Afgelopen week traden Van Morrison en Neil Young op in
Groningen. Neil Young wordt 80 in november.
Neil Young wordt in november 80. Begrijpelijk dat je op
die leeftijd nog muziek wilt maken—maar een wereldtournee?
Een optreden in Groningen – of all places?
Een kleine jazz club in LA (Neil) of Dublin (Van),
ja, dat snap ik. Geen commerciële druk, geen gedoe of
de BBC je optreden mag uitzenden.
Maar blijkbaar hebben deze heren in hun ogen zichzelf nog
onvoldoende bewezen.

Natuurlijk moet er dan ook een nieuwe CD komen.
Want blijkbaar zitten ze op zwart zaad.
Als trouwe klant voelde ik me geroepen hun nieuwste werk
te steunen — dus liep ik gisteren een platenzaak binnen
(ja ik ben iemand van boven de 40 en heb nog actieve
herinneringen aan de vorige eeuw).

De zaak bestaat al zo lang dat er een tijd was dat ze
vooral LP’s verkochten (Langspeel Platen).
In die tijd kwam ik er al.
Daarna verscheen de CD en vandaag hebben ze weer vinyl
(de nieuwe naam voor een LP) naast een restant aan CD’s.

Op het bord bij de deur waar alle nieuwe, reeds beschikbare
en komende releases vermeld staan, bevatte de naam van
zowel Van Morrison als Neil Young.

In de bak met nieuwe releases stonden angstvallig weinig CD’s.
Dus liep ik naar de bakken met CD’s op alfabet, daar heeft
Neil Young nog steeds een eigen plaats.
De nieuwe CD was niet te vinden. Ook bij Van stond niets nieuws.

Achter de toonbank stond een jonge verkoper met het
standaardpakket van 2025: tattoo, baard en een zekere air
van muzikale autoriteit.

Of ze nog exemplaren Neil Young hadden?
Nou hij was overtuigd van wel want hij had ze zelf in de bak
geplaatst en hij liep met me mee.
Alleen stopte hij op een plaats die ik niet meteen begreep tot
ik hem hoorde zeggen ‘J’, de ‘J’.
Ik zei nog dat Young met een i grec begon.

Maar hij liet zich niet uit het veld slaan en vertelde me dat hij
de nieuwe CD’s gezet had bij die groep waar Neil eerder lid
van was. Hoe heette die ook al weer?

Tussen 1969 en 1970 was Neil Young lid van Crosby, Stills, Nash & Young.
Legendarisch zijn het studio album ‘Déjà Vu’ en de registratie
van live optredens ‘4 Way Street’.

Ik herinner me nog goed dat een oudere broer van een vriend van me,
mij uitnodigde om naar een steengoed album te luisteren.
Dat was de eerste keer dat ik het fantastische ‘Déjà Vu’ hoorde.
‘4 Way Street’ leerde ik kennen via een andere vriend. Veel later.
Vooral het elektrische deel van dat dubbelalbum maakt nog
steeds diepe indruk. Veel later zag ik Neil Young nog een keer
bij een optreden in Nederland drie kwartier werken aan
een soort elektrische soundscape. Fantastisch.

Dus ik zei: ‘Crosby, Stills, Nash & Young’.
Ja, zei de verkoper en hij liep meteen in de richting van het begin
van de bakken om bij de ‘C’ te gaan zoeken.
Maar ook bij de eigen plek voor ‘CSN&Y’ stond de CD niet.
Als laatste mogelijkheid liep hij ook nog even naar de ‘Y’.
Maar er werd niets gevonden.

Waarschijnlijk hebben we hem volgende week weer wel, zei hij
terwijl hij terug naar de kassa liep, en ik, zonder CD
maar met herinneringen, naar de uitgang.