Wat je al niet kunt kopen deze dagen.
Neem nou deze Andy Warhol.
De geschatte waarde voor dit schilderij van Mao uit 1972 is tussen de 8 en 12 miljoen dollar.

Ik ben al een lange tijd aan het lezen in het boek:
Wandelingen door de antieke wereld.

Ik lees er al lang in, niet omdat het zo dik is,
of ingewikkeld maar omdat ik het eigenlijk niet uit wil lezen.
Zelden lees je een zo aangenaam boek.
Goed geschreven, met gevoel voor humor, over interessante onderwerpen.



Een erg leuk voorbeeld is het verhaal over Lord Elgin.
Deze Britse Lord was als ambassadeur uitgezonden naar Constantinopel.
In die tijd waren de Turken de baas in Griekenland (al zo’n 300 jaar).
Lord Elgin ‘verzamelde’ een groot aantal beelden van de Acropolis.
Deze beelden vormen nu een belangrijk deel van het Britisch Museum in London.
Ze zijn keer op keer onderwerp van discussie tussen Griekenland
(die de kunstwerken terug wil) en Engeland (die juist zeggen
dat ze de beelden beschermen).



Nu zat het Lord Elgin (en zijn familie) niet echt mee.
Hijzelf leed aan een ziekte dat een stuk van zijn neus wegvrat.
Hij kreeg slechts een beperkt salaris voor zijn post
maar leefde daar wel in grote staat.
Tijdens het vervoer van de beelden naar Engeland
ging een schip ten onder.
Het zou jaren duren voor al die beelden in Eneland waren.
Daar aangekomen was er eigenlijk niemand die
zijn verzamelwoede op waarde kon schatten.
Pas toen Elgin zo goed als failliet was en er buitenlandse kapers
voor de kust kwamen, kocht de overheid de beelden voor
ongeveer de helft van de kosten die Elgin had moeten maken
om ze in de UK te krijgen.
De schulden van Elgin werden pas 30 jaar na zijn overleiden
door zijn familie afgelost.



Prachtige kunst, een dramatisch leven met humor beschreven.

Elgin marbles noemt men de marmeren ornamentele sculpturen van de Atheense Akropolis,
die door de Britse Lord Thomas Bruce (1766-1841),
7e graaf van Elgin and Kincardine
en toenmalig gezant (1799 tot 1802) van de Engelse kroon
bij de Ottomaanse sultan in Constantinopel,
tussen 1801 en 1804 vanuit Athene naar Londen werden gebracht,
waar ze in het British Museum terechtkwamen.
Het beroemdst zijn de Parthenonsculpturen en één van de kariatiden van het Erechtheion.

 

De verwoede kunstverzamelaar Lord Elgin
liet het materiaal verwijderen
met toelating van de lokale
Turkse overheid.
Zijn bedoelingen waren oorspronkelijk echter vrij
bescheiden:
hij vroeg alleen alleen maar de toestemming
om schetsen en enkele plaatsteren afgietsels
te laten maken ten behoeve van het landhuis
dat hij zich in Engeland liet bouwen.
Tijdens zijn verblijf in Athene ervoer hij echter
de omkoopbaarheid én het totale gebrek
aan kennis en interesse van de Turkse ambtenaren,
en maakte van deze situatie misbruik
om het waardevolle beeldhouwwerk,
meer dan de helft van wat de tand des tijds overleefde,
als "studiemateriaal" naar Engeland te verschepen.

 

De Elgin marbles werden in 1816
voor een zacht prijsje aangekocht door
de Britse regering, nadat
een parlementaire commissie het oordeel
had uitgesproken dat kunstwerken van zulk
een uitzonderlijke culturele waarde
maar beter staatsbezit konden zijn.
Zo kwamen ze uiteindelijk
in het British Museum terecht.

 

Naar verluidt namen de 19e-eeuwse Grieken Lord Elgin
vooral de diefstal van de kariatide kwalijk.
Volgens een middeleeuwse legende hielden
de Atheners de beelden voor betoverde meisjes
die weer tot leven zouden komen
als de Turken het land hadden verlaten.
Bijgelovige mensen meenden ’s nachts
klaagzangen te horen,
die de achtergebleven korai om hun verloren zuster
aanhieven…

 

Hoe dan ook,
sinds de jaren 90 van de 20e eeuw zijn de Elgin marbles
het voorwerp van een meningsverschil tussen de Britse
en de Griekse regering, die ze graag terug
in eigen land wil krijgen om ze in het Atheense
Akropolismuseum een plaats te geven.
In de woordentwist gebruiken de Grieken regelmatig
de woorden "kunstroof" en "vandalisme",
terwijl de Britten liever de term "conservering" hanteren.
Vooral toenmalig cultuurminister Melina Mercouri
heeft met veel enthousiasme, maar zonder resultaat,
geijverd voor de terugkeer van de Elgin marbles
naar Athene.

Aldus Wikipedia.

Rechter staat omstreden verkoop van doek Picasso toe

NEW YORK – Een Amerikaanse rechter heeft de kunststichting van de Britse componist
Andrew Lloyd Webber dinsdag toestemming gegeven
een schilderij van Pablo Picasso te verkopen.
Rechter Jed Rakoff hield de veiling van het kunstwerk aanvankelijk tegen,
nadat de Duitser Julius Schoeps de stichting van LLoyd Webber had aangeklaagd.

Schoeps meent dat het schilderij Portret van Angel Fernxc3xa1ndez de Soto hem toebehoort.
Schoeps zegt dat hij een erfgenaam is van een joodse bankier uit Berlijn
die het kunstwerk in 1934 onder druk van de nazi’s tegen een lage prijs moest verkopen.

Rechter Rakoff verklaarde de aanklacht dinsdag niet-ontvankelijk.
Het schilderij uit 1903, met een geschatte waarde van tussen de 40 en 60 miljoen dollar,
mag woensdag worden geveild in veilinghuis Christie’s in New York.
De opbrengst zou naar liefdadigheidsorganisaties gaan.

Pable Picasso: Angel Fernandez de Soto, 1903.

Wat en plaatje. Een prachtig voorbeeld van de blauwe periode van Picasso.
Inmiddels is het schilderij terug getrokken van de veiling
omdat de aanklager zich niet neerlegt bij de beslissing van de rechter.
Nog meer over dit werk:

Picasso met Angel de Soto in 1899 at the cafe Els Quatre Gats,
an artists’ gathering place in Barcelona.
The pair quickly became close friends.
De Soto was a self-styled Bohemian who earned a meager living
working for Mir I Estrada, a firm in the Carrer Princessa
that imported spices and other colonial products.
Despite being almost penniless, de Soto established himself
as a colourful and dandy man-about-town.

Described by Picasso biographer Josep Palau i Fabre as ‘slender and elegant …
and almost always surrounded by women’,
this boulevardier became an ideal companion for Picasso.
In 1902 and again in 1903 the two friends briefly shared a studio,
but Angel’s appetite for women and his penchant for entertaining,
especially at night during Picasso’s working hours,
prevented the artist from painting and the arrangement soon came to an end.
But the two remained friends until de Soto was killed in the Spanish Civil War in 1938.

Angel de Soto appears in a number of images by Picasso,
culminating in this magnificent oil portrait.
One of the most accomplished and moving paintings from Picasso’s Blue Period
– which lasted from autumn 1902 to spring 1904 –
the work shows characteristic themes of this stage in the artist’s career,
including a deep sense of isolation and social alienation.
Picasso approaches his sitter with the caricaturist’s eye,
emphasising his lithe physique and somewhat effete countenance,
and exaggerating his prominent chin, elegant hands and crooked nose.

The portrait is a tour de force of thick, loose brushwork,
giving bold definition of form.
De Soto’s haunting face with its heavy features emerges
from a deep Prussian blue background.
The elegantly dressed sitter appears to scrutinise the viewer with an intense gaze,
his inner agitation suggested by the forceful brushstrokes
and the cloud of smoke hovering above him.
This is a striking study in psychological introspection,
the mood of which is established by abstract harmonies of colour.