De nieuwe Neil Young is uit.
Ik heb hem reeds gedownload via iTunes.
De naam van het album is: Living with War.

Er staat een nummer op met de titel ‘Impeach the president’
(Laten we de president afzetten) maar ook
‘Anerica the beautiful’ (het prachtige Amerika).
De controversie is daar.
In Amerika is er weer voldoende gespreksstof.

Dat is bijvoorbeeld te zien op het interview
dat je via de volgende link kunt zien:

http://www.youtube.com/watch?v=7utryGZ25dg

(Met dank aan P.F. die me op deze link wees)

De recensie volgt. Ik hoor het album nu voor de eerste keer.

Ik was verknocht aan ‘Reiziger in muziek’.
Het prachtige VPRO-programma op de zondagochtend.
Han liet zich niet storen door ‘hoe het hoort’.
Hij wist wat hij mooi vond en kon maar niet stoppen om er over te vertellen
en er anderen naar te laten luisteren.


Van alle afleveringen die ik gezien heb zijn er een paar
die nog dierbaarder zijn dan de andere:

= er was een aflevering die ging over de Mattaus Passion.

Met dank aan Het Nederlands Instituut voor Beeld en Geluid.

Vooruit, een stukje muziek erbij:





En dan die zingende zuster.
Als ik het zo opschrijf lijkt het wel om te lachen.
Maar dat is het beslist niet.
Maar wat denk je van zo’n foto:



Over deze aflevering vond ik op het internet de volgende forum uitwisseling:

Newsgroups: nl.muziek.klassiek
From:
Subject: Re: Uitzending Han reiziger lang geleden, wie weet het nog ?
Date: Sun, 26 May 2002 17:15:48 +0200
Organization:
Reply-To:

Afgelopen dinsdag was het dan zover.
De laatste voorstelling van dit seizoen in de rij ‘Solisten’in het Concertgebouw.
En het was fantastisch.
Een violist heeft natuurlijk het voordeel dat hij staat,
met zijn gezicht naar het publiek.
Je ziet wat zijn handen doen
en voor een leek als ik, is het dan al snel indrukwekkend.
Prachtig waren de veranderingen in stemmingen,
dan weer zacht, dan weer hard en snel.
Dan tokkelen, dan met de strijkstok, trillend, aaiend.
Een pianist (de meeste andere solisten) zit natuurlijk ‘maar’
achter die piano en de handen zie je nauwelijks.


Dinsdagavond was een reis door de tijd:
eerst Mozart, toen Beethoven, vervolgens Prokovjev
en afsluitend Sjostakovitch.
Mozart en Beethoven, daar keek ik niet van op,
maar dat het stuk dat de meeste indruk op me maakte
van Prokoviev was, daar stond ik van te kijken.
Mooi vanwege de dreiging die van het stuk uitgaat.
Mooi vanwege de prachtige melodieen waarbij
de hoogtepunten ingehouden terugkwamen.
De componist melkte zijn stuk niet uit
maar maakt je hongerig naar meer.
Erg knap.

Het programma:
Dinsdag 9 mei 2006 – Grote zaal – 20.15
Het Concertgebouw presenteert Grote Solisten

Maxim Vengerov, viool
Lilya Zilberstein, piano

De toegift van deze avond:
Sjostakovitsj – Prelude nr.15 (uit ’24 Preludes’, op. 34; bew. D. Tziganov)

Surprise is de naam van de nieuwe cd van Paul Simon.
Het is lang geleden dat ik een CD ben tegengekomen
met zo’n goed gekozen naam.
De CD is een enorme verrassing:
een belangrijk deel van de uziek wordt gemaakt door Brian Eno.
Nou niet precies de stijl die we van Paul Simon gewend zijn.
Maar het werkt fantastisch.
Simon laat zien dat hij een groot muzikant is.
Durft steeds nieuwe wegen te bewandelen.
Zijn teksten zijn ijzersterk.
Vorige week keek ik nog eens naar het Concert in Central Park
van Simon and Garfunkel.

Het moment waarop een aanvaller het podium opkomt
terwijl Paul Simon net zingt over de moord op John Lennon
is prachtig.
De aanvaller wordt snel afgevoerd maar kijk naar de concentratie
van Paul Simon, kijk en luister naar hoe hij dat lied afmaakt.

Die intensiteit kom je weer tegen als je naar ‘Surprise’ luistert.



Dan de muzikanten die met hem spelen.
Natuurlij Steve Gadd op drums.
Die man heeft zowat op al zijn albums meegespeeld.
Maar ook Herbie Hancock (piano) en Bill Frisell (gitaar).
Twee jazztoppers.

Paul Simon blijft verrassen bijvoorbeeld met het in de teksten markeren
van alle woorden die iets met water van doen hebben:
rivier
overstroming
vorst
meer
regen
watertjes
tranen
huilen
druppel
sneeuw
poel
storm
mist
wolken
oceaan
zee
stroom
Alle foto’s in het tekstboekje (behalve de afbeelding van hemzelf)
hebben allemaal iets met water of het ontbreken ervan
(foto gemaakt op de maan).
Ze tonen de zee of zijn gemaakt van een weerspiegeling in het water.
En ja, wij bestaan natuurlijk zelf voor het grootste deel uit water.

Toeval bestaat niet maar opmerkelijk was toch wel dat
de eerstvolgende CD die ik gisteren ter hand nam
(Temptation van Yuri Honing wired paradise, Yuri Honing
is een Nederlandse jazzmuzikant) vermelde dat
‘Yuri has ‘diamonds on the soles of his shoes”.
Toevallig (?) de titel van een bekend nummer van Paul Simon.

Yuri Honing vormt samen met Tony Overwater, Joost lijbaart en Frank Mobus
het Yuri Honing wired paradise.