Vandaag doorgegaan waar ik gisteren gebleven was:

Jan Akkerman: ‘Accoustic’, ‘Blues Heart’, ‘Can’t stand noise’,
‘Focus in Time’, ‘Live Montreaux Jazz Festival’, Puccini’s cafe’.

Boom Boom: De naam van een play list op mijn iPod.
Mocht je je afvragen waar die naam vandaan komt,
de volgende informatie komt uit de Rolling Stone top 500 aller tijden:

Het nummer Boom Boom staat daar dus op de 218e plaats.

Hier volgen alle nummers ivan de play list Boom Boom:

Jill Scott: ‘Experience: Jill Scott 826+ (Live)’, ‘Who Is Jill Scott? (Words And Sounds Vol. 1)’ en ‘Beautifully Human’.

Dit vind ik mijn belangrijkste ‘ontdekking’ van het afgelopen jaar.
Wat een stem. Vooral de live-cd en de CD ‘Who is Jill Scott’
zijn erg de moeite waard.
Luister naar ‘Love rain (suite)’, ‘Fatback Taffy’ en
‘One is the magix #’.
Deze vrouw schrijft al haar teksten zelf.

Nick Cave: ‘Murder Ballads’

We kennen allemaal tenminste de uitvoering van Freek de Jonge
van ‘Death Is Not The End’ van Bob Dylan
en het duet met Kyle Minogue kennen veel mensen ook:
‘Where The Wild Roses Grow’.
De firma Smith & Weston (van de pistolen) komen veelvuldig aan bod
bij de 10 balades over de moord en de dood.

‘But please, please, no clap’, zegt Pavarotti

Van onze verslaggever Joost Ramaer

ROTTERDAM – Een Maybach-limousine, een aantal Rolls Royces Phantom en wat bescheidener BMW’s lossen voor de speciale vip-ingang hun lading, gestoken in smoking en avondjurk. Kijk, daar gaat, in een paars tenue Erica Terpstra. ‘Compliment!’, roept ze met opgestoken duim tegen Harry Mens, samen met Mojo Concerts organisator van de Nederlandse Farewell Tour van de tenor Luciano Pavarotti (1969), zaterdag in Ahoy’. ‘Mijn goede vriend’ had Pavarotti die dag nog in de Telegraaf gezegd. Zou het fenomeen Pavarotti het nog kunnen, ondanks de beweerde fysieke ontluistering? Sommige bezoekers zijn sceptisch: ‘Hij heeft onlangs nog een kind verwekt. Daar moeten toch drie zuurstofflessen aan te pas zijn gekomen.’ Stipt op tijd gaat het doek op. Eerste sensatie: Pavarotti staat niet, maar zit, in doordeweekse kleren in plaats van de vertrouwde smoking met panden. Zijn onderstel gaat schuil achter de vleugel van zijn vaste begeleider – en echte vriend – Leone Magiera. Tweede sensatie: in de liederen is het bijzondere karakter van zijn stem door het verval heen hoorbaar. De barstjes en vale plekken in zijn fysieke klankkast onderstrepen dat slechts. Pavarotti converseert meer dan hij zingt, met zichzelf en meteen ook met zijn publiek. De jonge sopraan Annalisa Raspagliosi, die mag inspringen wanneer de maestro een van zijn vele adempauzes neemt, kan die intimiteit nog niet bieden en krijgt voor haar eerste twee optredens slechts beleefde applausjes. Dan is het pauze. De vips begeven zich naar hun eigen lokaal en het volk dromt samen om een glimp op te vangen. Eddy de Kroes komt voorbij, de zakenman die op mysterieuze wijze een reeds opgelegde celstraf wegens vleesfraude wist te ontlopen. Diens vriend Ed Maas, die dankzij een dubieuze aandelentransactie van De Kroes in Maas’ vastgoedfonds VHS kans loopt op zo’n straf. En Jan Dirk Paarlberg, eveneens in stenen, die het cachot al van binnen mocht bewonderen vanwege zijn connecties met de onlangs geliquideerde ‘bankier van de onderwereld’ Willem Endstra. ‘Goh’, merkt een vip op als hij Paarlberg ziet passeren. ‘Kennelijk zijn de gevangenispoorten opengezet.’ Na de onderbreking is van intimiteit geen sprake meer. Pavarotti zet overbekend muzikaal geweld in (Die lustige Witwe, O sole mio), waarin ook Raspagliosi en het begeleidende Rotterdams Philharmonisch Orkest volop kunnen schitteren en schetteren. Het publiek mag meezingen met een duet. ‘But please, please: no clap’, bezweert de tenor. Na enkele toegiften is Pavarotti klaar – ‘Thank you, thank you, thank you!’ – en kan voor de vips het echte feest beginnen: de afterparty, ‘dress code black tie’.

Pavarotti is ooit een groot zanger geweest

Maandag 18 april 2005 – ROTTERDAM – Circus Pavarotti sloeg het afgelopen weekeinde de tenten op in Rotterdam. De overjarige zanger deed in het kader van een lange afscheidstournee Ahoy’ aan, samen met pianist-dirigent Leone Magiera en sopraan Annalisa Raspagliosi. Evenals in 1991 begeleidde het Rotterdams Philharmonisch Orkest, maar de toegangsprijzen lagen aanzienlijk lager dan toen. Misschien om een tegenvallende opkomst te vermijden. Mega was het wel, muzikaal helaas niet. Wat de organisatoren niet in de vingers hadden was de technische uitwerking. Die was werkelijk bar en boos. Op drie schermen waren de verrichtingen op het podium te volgen, maar van enige regie, laat staan van enig benul van muziek was niets te merken. En qua geluid viel de versterking in negatieve zin op door de steeds terugkerende wolfstonen in pauken, hoorns en contrabas. Il Tenore zelf leek voor de pauze maar nauwelijks ontwaakt uit een middagdutje. Zijn geest leek elders te zweven dan bij de liedjes die hij mechanisch zong. Een selectie uit het Napolitaanse en belcanto repertoire van Tosti en Bellini met pianobegeleiding deed nauwelijks stof opwaaien. Voor zijn doen was de 69-jarige tenor nog aardig bij stem, hij raakte de meeste noten nog wel. Hoorbaar was dat hij ooit een groot zanger is geweest. Alles las hij van papier, verscholen als hij zat achter de concertvleugel waar Magiera hem op begeleidde. Van tevoren was Pavarotti al op het podium gehesen, achter het gesloten gordijn. Pas na de delen uit Puccini’s ‘La Bohxc3xa8me’ (de zanger beleefde hiermee als Rodolpho zijn doorbraak in 1961) leek de maestro enigszins te ontwaken. Van brulboei Raspagliosi had hij weinig steun; bij haar ‘Vissi d’arte’ vroeg je je af of er een dokter in de zaal was en het ‘Vilja-lied’ klonk op orkaankracht. De Martelgang van Kromme Leendert (wat je al niet moet doen om aan geld te komen!) houdt voorlopig nog niet op: zijn internationale tour loopt nog tot in 2006. Met muziek heeft het niet veel van doen, het is een circusact, een egoshow, en dan niet eens een beste. Ik ben bijna 70 en ik doe net of ik het nog kan. Boeh! Willem Jan Keizer

Keane: ‘Hopes and Fears’

Angela Gheorghiu: ‘Puccini Par Angela Gheorghiu’
Ik luister naar deze CD omdat afgelopen zaterdag
bij het concert van Pavarotti er een aantal dezelfde stukken werden gezongen
en gisteren bij Vrije geluiden Callas te zien was
met een aantal van deze stukken.

Met name Vissi d’arte:

I lived for art, I lived for love; Never did I harm a living creature!… Whatever misfortunes I encountered I sought with secret hand to succour… Ever in pure faith, my prayers rose in the holy chapels. Ever in pure faith, I brought flowers to the altars. in this hour of pain. Why, why, oh Lord, why, dost Thou repay me thus? Jewels I brought for the Madonna’s mantle, and songs for the stars in heaven that they shone forth with greater radiance. In this hour of distress. Why, why, oh Lord, why dost Thou repay me thus? (kneeling before Scarpia) Look at me, oh, behold! With clasped hands I beseech you! And, vanquished, I implore the help of your word!

Deze tekst had voor Maria Callas geschreven kunnen zijn!

Boom: Wederom een play-list van mijn iPod.
Maar wel een met een verhaal.
Eigenlijk is dit een soort play list avant-la-lettre.
Ik kocht ooit twee CD’s. Een met de titel ‘Boom’,
de andere heette ‘Boom Boom’.
Het was (en is) een verzameling bluesnummers
die door iemand op eigen initiatief
en naar eigen smaak/keuze op CD was gezet.
Nu zijn het twee play lists op mijn iPod
met in ‘Boom’ de volgende nummers en uitvoerenden:

Toen ik gister aan kwam rijden werd me gevraagd of ik een VIP-kaart of een speciale kaart had. Je moet weten dat ik helemaal geen parkeerkaart had en dat ik voor mijn toegangsbewijs gewoon betaald heb. Even later werd me wel duidelijk wat voor effect deze kaarten hadden.

De Vastgoed Mafia

Het waren niet alleen de BMW’s met een omvang die ik niet eerder gezien had of al die andere pooier auto’s. Ook niet die verlengde witte auto’s met chauffeur. (Voor de mensen met de speciale kaarten waren er overigens ook speciale parkeerplaatsen.)

Het waren ook die verschrikkelijk lelijke smokings (ja ik dacht dat smokings altijd mooi waren. Uit die droom ben ik gisteren hard gewekt.) met glimmende lakschoenen (okay als je je eerste communie doet, maar voor volwassen mannen ?). Dan die opzichtige, smakeloze Pim-stropdassen.
Al die foute mannen met te lang haar of juist helemaal kaal geschoren koppen, om over de mannen met staartjes nog maar te zwijgen.

Het waren ook die vrouwen die niet doorhebben dat je bij bepaalde jurken niet door kunt gaan met veel te grote stappen nemen en rennen. Die niet weten dat bepaalde kleurcombinaties niet kunnen. Blote schouders, ruggen en decolletxc3xa9s tot aan de navel terwijl het 7 graden was. Bontstola’s !. Haar dat in modellen zat dat je niet voor mogelijk gehouden had, te veel face lifts, liposucties, soap sterretjes look-a-likes, haarslierten, kapsels met vogelnestjes of andere milieuvervuiling.

Om naar het toilet te kunnen moest je de gang passeren waar de vastgoedmafia verbleef. Je waande je in de eerste de beste buurtkroeg. Althans zo gedroegen deze ‘dames’en ‘heren’ zich. Het taalgebruik past wel in die kroeg maar het plaatje klopte niet.

Kortom het leek wel een illegale partijbijeenkomst van de LPF.

Laat overigens niemand zeggen dat het concert was uitverkocht want ik heb gezien dat Harry Mens kaartjes probeerde uit te delen voor aanvang van het concert. “Ze zijn gratis hoor”. En toen iemand zei dat het concert inderdaad niet was uitverkocht zei Harry nog: “Hij zal er niets anders door zingen, hoor.”

Het Eten.

Het Ahoy zal nooit een culinair hoogtepunt worden in Rotterdam. Gister is dit weer bewezen. Ik zal er verder maar geen ruimte aan wijden.

Net voor het Concert.

De liefdadigheidsvideo’s voor aanvang van het concert zijn een beetje vaag: Amerikaanse, snelle, clip-achtige filmpjes. Niet vertaald en de relatie tot het concert bleef onduidelijk.

De Muziek.

Ja, de muziek, daar zou het bij de afscheidstoernee natuurlijk om moeten gaan.

Toegegeven, de sopraan Annalisa Raspagliosi mocht er zijn. Haar zou ik best eens in een opera willen horen.
De pianist Leone Magiera deed een poging vuur en elan in het optreden te brengen.
Ik ga het Rotterdams Philharmonisch Orkest zeker nog een keer beluisteren.

Maar het was net zo duidelijk dat de stem Luciano Pavarotti in de steek heeft gelaten.

De stukken die op het podium werden gebracht zijn de stukken die de mensen van hem willen horen. Maar het goed uitvoeren van deze stukken vraagt om een Olympische prestatie en dat kun je van een 69-jarige man niet meer verwachten. Ook al beschikt hij nog wel over de techniek.
Stukken worden dus ingekort en dat maakt het alleen nog maar meer, pijnlijk duidelijk, dat zijn beste tijd lang voorbij is. Het doek ging open (en dicht) terwijl de tenor zat achter een piano (niet aan het klavier maar gewoon erachter als achter de geraniums). Beweging was er nauwelijks. Geen smaakvol rokkostuum maar “een tent” (Volkskrant van zaterdag jl over het intervieuw). Zwart geverfde wenkbrauwen, baard en haar, uitvergroot op drie video-beelschermen.

De videobeelden waren slecht. Op belangrijke momenten was Luciano niet in beeld (waarschijnlijk geen toeval). Het beeld trilde vaak omdat er weer iemand tegen de camera aanliep.

De Logistiek

Om de VIPs in de pauze eerst terug naar hun borrel te laten gaan en om ze na afloop van het concert weer snel te verplaatsen, werd het de andere bezoekers niet toegestaan om de zaal uit te gaan. Men moest maar wachten.

Conclusie.

Ik heb te weinig gezien dat met goede muziek te maken had, ik heb wel mijn ogen uitgekeken.
Een herhaling lijkt me niet gewenst.

Alison Moyet: ‘Almost Blue’
Maar liefst twee nummers van Elvis Costello op deze opname.
Onder andere het titelnummer van de cd.
Verder nog een aantal nummers in het Frans
(doet ze nog eens recht aan haar Frans-achtige achternaam).
Noem je dat nu Franse chansons ?

Andy Summer: ‘Earth and Sky’ en ‘Peggy’s blue skylight’
Wat had de Police een supergroep kunnen zijn !

Anne Sofie von Otter: ‘For the stars’
Nog een album met de hulp van Elvis Costello.
Hij is nogal succesvol met de dames
want ook deze cd is prachtig.
Een operaster die popmuziek zingt.
We kunnen tegenwoordig zijn huidige vriendin Diana Krall
ook aan het lijstje succesvolle samenwerkingsprojecten toevoegen.

R.E.M.: ‘iTunes essentials’
“iTunes essentials” is een verzameling muziek rond een thema,
artiest of band samengesteld door de redactie van iTunes
(de download winkel van Apple).
Naast muziek tref je er interviewfragmenten bij aan
die iets van de betreffende muzikant(en) en nummers vertellen.

Mozart: ‘Klarinettenkonzert in A Dur’
Heeft geen toelichting nodig lijkt me.

Hits ?!: Ook dit is een play list van mijn iPod.
Daar tref je de volgende nummers in aan:

Duke Ellington: ‘Ellington at Newport’
Newport is zowat de moeder van de jazz-festivals.
Het optreden van Duke Ellington’s band in een ijzersterke,
zeg maar gerust supersamenstelling,
is een genot voor de luisteraar.
Natuurlijk zal de een meer gaan voor hitlijst popmuziek,
een ander voor klassiek of fusion,
iedereen die naar dit concert luistert zal ontdekken
wat een geweldige band dit was waarin individuele kwaliteiten
en het ‘band-geluid’ naaast elkaar tot zijn recht komen.
Een legendarische opname.

Nick Cave and the Bad Seeds: ‘No more shall we part’
Luister in ieder geval naar ‘Sweetheart come’.

Diverse uitvoerenden: ‘Mozart for your mind’
Een soort greatest hits van stukken van Mozart
die goed zouden zijn voor je intelligentie.
Of dat zo is weet ik niet, het is in ieder geval erg mooi !

Kaartje:

Classics:
Dat is geen groep of zoiets.
Het is de naam die ik zelf aan een van mijn playlists
op mijn iPod heb gegeven.
Daarin trof ik de volgende klassieke popsongs aan:
Shirley Bassey: Goldfinger; Never, Never, Never; This is my life;
Diamonds are forever. Gloria Gaynor: Never can say goodbye;
I will survive; Megamix.

Al di Meola: ‘Tirami Su’
Al weer een aantal jaren oud, wat heet.
Maar dit is gitaarmuziek die nooit verveelt.
Melodieus. Prachtig !