De boeken waar ik het meest plezier aan beleefde waren
de boeken van Barbara Tuchman.
Als geen ander slaagde ze er in om grote thema’s duidelijk
te maken aan de hand van heel persoonlijke verhalen.
Daardoor kun je voor jezelf een beter beeld vormen
van de omstandigheden waarin mensen tot bepaalde acties komen.
Ik moet aan Barbara Tuchman denken als ik een boek lees
van William Dalrymple.

Nu heb ik net White Mughals gelezen, het verhaal van vooral
Britse onderdanen die in India verbleven, vaak om daar fortuin
te maken en die waardering kregen voor de gebruiken,
manier van leven, de kunst en cultuur aan de Indiase Mogol-hoven.
In het geval van White Mughals gaat het om James Kirkpatrick die
in 1798 resident wordt aan het hof van de Nizam van Hyderabad.

Lees het boek. Er gaat een fascinerende wereld voor je open.
Een wereld van ongekende pracht, praal en rijkdom maar ook van
een Brits bedrijf dat opereert als een staat.
De overeenkomsten met de VOC liggen voor het oprapen.

Nog even over de manier van schrijven.

Toevallig lees ik op dit moment ook het boek van Irene Vallejo:
Papyrus – Een geschiedenis van de wereld in boeken.
De Spaanse titel is beter: El infinito en un junco – Oneindigheid
in een riet (vertaling van Google translate).
Daarin beschrijft ze op Pagina 110, de rondreizende zanger
of bard, de cultuur van de orale traditie.

…., hij heeft hun namen en eigenaardigheden goed onthouden om ze een plek te geven in het epos waarin hij hen vertrouwelijk laat omgaan met de legendarische helden.
Hij weet altijd een episode in te lassen die ‘toevallig’ de streekgenoten van zijn broodheer van dat moment verheerlijkt.
Hij maakt het lied korter of langer, naargelang de sfeer in de zaal.
Als het publiek houdt van weelderige beschrijvingen dan smukt hij de wapenuitrusting van de krijger, het tuig van diens paarden en de sieraden van de prinsessen op – zoals gij pleegt te zeggen: die luxe hoeft hij niet uit eigen zak te betalen.
Hij verstaat de kunst van het laten vallen van pauzes en het opbouwen van spanning, en hij breekt het verhaal altijd af op een uitgekiend moment, zodat hij zal worden uitgenodigd om de volgende dag verder te gaan.

Daar geef ik graag een voorbeeld van.
Op 75% van het boek lees je het volgende:

Pagina 313.

And then, quite suddenly, nothing.
In a story powered by a succession of extraordinarily detailed and revealing sources – letters, diaries, reports, despatches – without warning the current that has supported this book suddenly flickers and fails.
There are no more letters.
The record goes dead, with James critically ill, delirious and feverish on the boat.
The lights go out and we are left in darkness.

William Dalrymple, White Mughals, Love and betrayal in eighteenth-century India.