Die avond had mijn vriend gezorgd dat een show in een
openluchttheater konden bijwonen.
Eerst een taxirit met hindernissen (verkeersdrukte en
chauffeurs die, zoals dat hoort bij taxi’s, de regels niet
al te nauwgezet nemen). Dus het begin was al spectaculair.

De show zou ook spectaculair blijken.
De voorstelling was in een ruimte die daar speciaal voor is ingericht/aangelegd.
Het toneel was groot (zoals veel zaken in China) en kon bewegen.
Zowel in hoogte als in de breedte was het verstelbaar.
Er zouden paarden over het toneel komen en er lag tussen het
publiek en het toneel een kanaal waar boten doorheen konden varen.
Veel licht, vuur (kerosine die veel warmte afgaf), geluid,
een uitgebreide cast met schitterende kostuums.

Het verhaal was in de kern een liefdesverhaal met daar door heen
de geschiedenis van keramiek en porcelein.
Een haast mythisch verhaal over China.

De arena (het toneel en de zitplaatsen) waren voor aanvang schoongespoten. Op deze niet al te beste foto zie je onderaan de achterkant van de hoofden van het publiek, het kanaal, dan het podium met één figuur en een decorwand die de volle breedte van het toneel beslaat. Het kan beginnen.

Een idee van hoe men met veel middelen het Chinese hof kan voorstellen met toneelspelers in kostuums.

Op deze foto zie je een atrice maar ook de horizontale banen van het toneel die onafhankelijk van elkaar naar links en rechts konden bewegen.

In een aantal scenes staat de oven centraal. Daar gaat het wonder van de porcelein zich voltrekken.

Het meisje en (als ik het me goed herinner) de pottenbakker, haar vader.

Het verhaal werkt zich naar het hoogtepunt. De ontdekking van porcelein.

Na de vrachtschepen komt dan ook Marco Polo het porcelein bewonderen.

Na de taxirit was er geen tijd geweest om de toegang tot de openluchtvoorstelling op de foto te zetten. We waren door de verkeersproblemen een paar minuten te laat. Na afloop hadden we meer tijd.

Heel leuk om een keer mee te maken.