Het laatste bericht over ‘Die Mitte’, de tentoonstelling met
recent werk van Neo Rauch bij de Fundatie in Zwolle.
De berichten met zijn werk doen het niet echt goed.
De bezoekersaantallen van mijn blog zijn lager dan anders en
mensen kijken minder lang naar mijn blog.
Zelf worstel ik met Neo Rauch.
Iets trekt me naar zijn werk maar ik heb geen idee wat.
Neo Rauch, Unterm Dach, 2021. Olieverf op doek.
Neo Rauch, Rotas, 2021. Olieverf op doek.
Neo Rauch, Vulkanschule, 2022. Olieverf op doek.
Neo Rauch, Der Zwiespalt, 2021. Olieverf op doek.
Met vleugeltjes en ….
…. een selfie.
Neo Rauch, Das Futteral, 2022. Olieverf op doek. De werken zijn groot en maken alleen daarom al indruk. Daarnaast komen de kleuren over als egaal. Een kleur rood, een kleur groen, een kleur geel. In werkelijkheid is dat niet zo maar de eerste indruk is dat het wel zo is. Dan wordt het snel te veel.
Neo Rauch, De Pumpe, 2021. Olieverf op doek.
Neo Rauch, Der Order, 2021. Olieverf op doek.
Neo Rauch, Der Anstoss, 2021. Olieverf op doek.
Neo Rauch, Glückshügel, 2020. Olieverf op doek.
Toeval (?) wil dat De Fundatie zelf een werk heeft (langdurig
bruikleen) van Neo Rauch. Een stukje ouder.
Maar geen onderdeel van de tentoonstelling.
Neo Rauch, Queck Silber, 2003. Olieverf op doek. Het werk deed mij denken aan mijn lagere school tijd. Op een keer kregen we een soort van natuurkunde les. Een schaaltje met daarop kwik werd door de klas doorgegeven. Iedereen kon met zijn vingers proberen het kwik te pakken. Dat lukt natuurlijk niet. Het is ongrijpbaar en giftig. Ik denk dat dit lagere school experiment vandaag niet meer kan. Maar je begrijpt wel een beetje beter de fascinatie voor alchemie die sommigen hebben.