Voor het drogen van een aantal rozen heb ik twee
methodes gebruikt:
= de rozen met steel en al ophangen met de bloem naar beneden;
– de bloemen onder bezwaar leggen.

Van de laatste methode nu een soort van tussenstand.
De bloemen zijn boven aan de steel afgesneden.
Deze soort rozen hebben volle, openstaande bloemen
die hoog en breed zijn.

Onder bezwaar (onder een gewicht en tussen keukenpapier)
verloopt het droogproces langzamer. De wind die voor de
afvoer van het vocht moet zorgen heeft minder vrij spel.

Vanwege het hoogteverschil tussen bloemen en bloembladeren ben ik de bladeren apart gaan drogen, op een eigen plank. De bladeren blijven nu mooi vlak.

Dit is het bovenaanzicht van een drogende roos. Vermoedelijk komen de kleurverschillen door het ongelijkmatige drogen van die roos. Dat gaat vast nog bijtrekken.

De meest rechtse roos geeft de indruk ‘omgevallen’ te zijn. Vraag is natuurlijk hoeveel druk je op die bloemen moet/kunt zetten. Denk eraan: dit is een soort van experiment.

Door de hoogte van de bloemen is de basis van de bloem op een paar plaatsen door het keukenpapier gegaan. In het keukenpapier zitten nog vochtige plekken. Morgen nog eens kijken.