Vervolg van het verhaal van Jane MacLaren Walsh.



De schrijver en Scott Whittaker, directeur van de
Smithsonian Scanning Electron Microscope fasciliteit (SEM),
onderzoeken de xe2x80x9cMitchell-Hedges schedelxe2x80x9d.
Siliconen afgietsels van de schedelxe2x80x99s uitgehakte vormen
worden door SEM geanalyseerd om bewijs te vinden
van markeringen die het gevolg zijn van het gebruikte gereedschap.
Zo kan vastgesteld worden welk gereedschap gebruikt is.



De exotische voorwerpen worden meestal toegewezen
aan pre-Columbiaanse Middenamerikaanse culturen
maar geen van de kristallen schedels uit de museum collecties
zijn afkomstig van een gedocumenteerde opgraving
en er is weinig stilistische of technische overeenkomst
met echte pre-Columbiaanse afbeeldingen van schedels
welke een belangrijk motief zijn in de Middenamerikaanse iconografie.

Ze zijn erg geliefd bij een grote schare ouder wordende hippies
en aanhangers van New Age theorieen
maar wat is de waarheid achter de schedels.
Waar komen ze vandaan en waarom werden ze gemaakt?

In de tweede helft van de negentiende eeuw begonnen museums
kristallen schedels te verzamelen.
Op dat moment waren er geen wetenschappelijke archeologische opgravingen
in Mexico, noch was er veel kennis van echte pre-Columbiaanse vondsten.
Het was ook de tijd waarin een groeiende industrie ontstond
in het vervaardigen van namaak pre-Columbiaanse voorwerpen.
Toen de Smithsonian archeoloog W. H. Holmes in 1884 in Mexico aankwam
zag hij op iedere straathoek ‘antiek’winkeltjes
met namaak keramisch vaatwerk, fluiten en beeldjes.
Twee jaar later waarschuwden W.H. Holmes in een artikel,
getiteld xe2x80x9cDe handel in vervalste Mexicaanse antiquiteitenxe2x80x9d,
in het Journal for Science
voor de overvloed aan vervalsingen in museumcollecties.



Op de foto de Franse antiquair Eugxc3xa8ne Boban
met zijn collectie Middenamerikaanse voorwerpen
op een tentoonstelling in Parijs in 1867.
Tussen de voorwerpen in de uitstalling bevinden zich ook
twee kristallen schedels.
Bij zijn voeten een pot en een strijdbijl die volgens Boban
van Azteekse afkomst zijn. Beide zijn vervalsingen.

De eerste Mexicaanse kristallen schedels doken op net voor
de Franse bemoeienissen met Mexico in 1863.
Het leger van Louis Napoleon drong toen het land binnen
en installeerden Maximiliaan von Hapsburg van Oostenrijk als keizer.
Meestal waren ze klein, niet groter dan 4 centimeter.
(1.5 inch = 3,81 centimeter)
Het eerste exemplaar schijnt die van het British Museum te zijn.
Een kristallen schedel van bijna 3 centimeter hoog.
(1 inch = 2,54 centimeter)
Waarschijnlijk is deze aangekocht in 1856 door de Britse bankier
Henry Christy.

Wanneer je vandaag op de web site van het British Museum op zoek gaat
naar de schedels kom je onder andere de volgende foto’s tegen:







Deze schedel is 15 centimeter hoog en gekocht in 1897 van Tiffany in New York.
Tiffany heeft deze schedel in 1886 gekocht van Eugene Boban.

Het materiaal is waarschijnlijk afkomstig uit Brazilie of Madagascar.
De schedel is gemaakt met snijmachines met een draaiplateau.
Dergelijke technieken waren voor de komst van de Spanjaarden
in Mexico in 1521 onbekend in Midden Amerika.

Een ander voorbeeld van een dergelijke schedel is te vinden in het
Musxc3xa9e du Quai Branly in Parijs.
De schedel is veel kleiner:



De schedel van het Smithsonian Institute is groter en melkwit:



The author and Scott Whittaker,
director of the Smithsonian’s Scanning Electron Microscope (SEM) Facility,
examine the “Mitchell-Hedges Skull.”
Silicone molds of the skull’s carved features were analyzed by SEM
for evidence of tool marks.
(James Di Loreto/Courtesy Smithsonian Institution)

These exotic carvings are usually attributed to pre-Columbian
Mesoamerican cultures, but not a single crystal skull
in a museum collection comes from a documented excavation,
and they have little stylistic or technical relationship
with any genuine pre-Columbian depictions of skulls,
which are an important motif in Mesoamerican iconography.

They are intensely loved today by a large coterie of aging hippies
and New Age devotees, but what is the truth behind the crystal skulls?
Where did they come from, and why were they made?

Museums began collecting rock-crystal skulls
during the second half of the nineteenth century,
when no scientific archaeological excavations
had been undertaken in Mexico and knowledge of real pre-Columbian artifacts
was scarce.
It was also a period that saw a burgeoning industry
in faking pre-Columbian objects.
When Smithsonian archaeologist W. H. Holmes visited Mexico City in 1884,
he saw “relic shops” on every corner
filled with fake ceramic vessels, whistles, and figurines.
Two years later, Holmes warned about the abundance
of fake pre-Columbian artifacts in museum collections
n an article for the journal Science
titled “The Trade in Spurious Mexican Antiquities.”

French antiquarian Eugxc3xa8ne Boban with his collection
of Mesoamerican artifacts at an 1867 Paris exposition.
Among the objects on display were two crystal skulls.
At his feet rest a pot and a battleaxe Boban exhibited as Aztec.
Both are fakes. (Courtesy Jane Walsh/Museo Nacional de Historia, Mexico City)

The first Mexican crystal skulls made their debut just before
the 1863 French intervention, when Louis Napoleon’s army invaded the country
and installed Maximilian von Hapsburg of Austria as emperor.
Usually they are small, not taller than 1.5 inches.
The earliest specimen seems to be a British Museum crystal skull
about an inch high that may have been acquired in 1856
by British banker Henry Christy.