Ik denk (ik heb het niet bijgehouden)
dat dit de eerste Nederlandse film is die ik sinds
Max Havelaar (1976) gezien heb.

De Nederlandse films die ik in tussen liggende tijd wel gezien heb
(via TV) of waarvan ik trailers gezien heb, komen bij mij
altijd over als amateuristisch gemaakt en slecht gespeeld.
Nooit soepel bewegende acteurs die een zijn met hun rol,
maar altijd matig toneelspelende mensen die gedwongen zijn
om iets te spelen voor de camera.

Op de website ‘Top10-lijstjes’ staat de volgende top 10:

01: Soldaat van Oranje
02: Zwartboek
03: Spoorloos
04: Simon
05: Turks Fruit
06: Flodder
07: Komt een vrouw bij de dokter
08: Het leven uit een dag
09: Gooische vrouwen
10: De lift

Kortom: de Tweede Wereldoorlog en veel plat vermaak.

Omdat ik niet eerder een film van Alex van Warmerdam had gezien
en ik het gevoel had dat de verhalen die hij verfilmd origineel zijn,
ben ik toch maar eens naar Schneider vs Bax gegaan.
Daar heb ik een goed gevoel aan overgehouden.
De film is leuk, bij vlagen geheimzinnig en met een bijzonder einde.

Niet dat we de film nu meteen naar de Oscars moeten insturen.
Doordat heel veel dingen open blijven, niet verklaard,
onstaat ook een apart soort oppervlakkigheid in de film.
De acteurs doen alsof wat ze meemaken normaal is maar
dat zijn hun avonturen echt niet.
Dat levert een bijzondere sfeer op die nog wordt ondersteund
door het bijzondere landschap en de manier waarop
de beelden gemaakt zijn. Soms doet het landschap
je meer denken aan een moeras in het zuiden van Amerika dan
aan het Nederlandse polderlandschap.
Waarschijnlijk is de film ook niet bedoeld om diepzinnig te zijn
en daardoor ontstaat die oppervlakkige, ongemakkelijke sfeer
die schuurt. Intussen gaat het verhaal door. Knap. Heel knap.