Of foto’s van kunst, zelf ook kunst zijn.
Dat is eerlijk gezegd niet het thema, van de tentoonstelling in MoMa,
waarover deze blog gaat.
Dat staat voor MoMa als een paal boven water.
Nee het gaat MoMa in de tentoonstelling
“The Original Copy: Photography of Sculpture, 1839 to Today”
om hoe foto’s ons helpen kunst te bekijken.
Hoe foto’s van kunstwerken kunnen dienen als een soort
cursus van hoe je ook naar kunst kunt kijken.

De titel is trouwens goed gevonden:
de originele kopie, fotografie van beelden, van 1839 tot vandaag.

The Original Copy: Photography of Sculpture, 1839 to Today

Since its birth in the first half of the nineteenth century, photography has offered an unprecedented way to analyze works of art for further study. Through crop, focus, angle of view, degree of close-up, and lighting, as well as through ex post facto techniques of darkroom manipulation, collage, montage, and assemblage, photographers not only interpret the works they record but create stunning reinventions. The Original Copy: Photography of Sculpture, 1839 to Today presents a critical examination of the intersections between photography and sculpture, exploring how the one medium has become implicated in the understanding of the other.

Sinds de geboorte van Fotografie in de eerste helft van de 19e eeuw
heeft de Fotografie ons een manier van anlyseren van kunstwerken geboden
die daarvoor niet voor handen was.
Door het croppen (op een digitale manier randen van een foto wegsnijden,
waardoor alleen dat, wat de fotograaf de kijker wil laten zien, overblijft),
focussen (met de camera inzoomen op dat
waar de aandacht van de fotograaf naar uit gaat),
de getoonde hoek (een fotograaf bepaalt het standpunt
van waaruit de foto gemaakt wordt, en dat kan nieuwe inzichten verschaffen),
inzoomen, belichting, alsook door beinvloedingstechnieken achteraf:
manipulaties in de donkere kamer/software, het maken van een collage,
een montage of assemblage; interpreteren fotografen niet alleen
maar vinden ze de werken op een ongelooflijk creatieve manier opnieuw uit.
De tentoonstelling ‘The original copy’ onderzoekt kritisch
het snijvlak van Fotografie en Beelhouwkunst met als doel
te achterhalen hoe de ene kunstvorm ons kan helpen
een andere beter te begrijpen.

Alfred Stieglitz, Fountain, Photograph of assisted readymade by Marcel Duchamp, 1917.


Wat me bij dit urinoir van Marcel Duchamps,
een van de bekendste schandalen in de kunstgeschiedenis,
nog nooit was opgevallen is dat het werk ondertekent is door R. Mutt.
Waarschijnlijk heb ik naar deze Readymade nog nooit echt gekeken.
Maar daar zit het verhaal achter dat Duchamps dit werk inzond,
anoniem, naar een tentoonstelling waarbij hij zelf in de jury zat.
Het werk werd ervaren als een belediging van de jury
en de tentoonstelling en veroorzaakte een schandaal.

Bruce Nauman, Waxing Hot from the portfolio ‘Eleven color photographs’, 1966xe2x80x9367-1970-2007.


Beetje ingewikkelde jaartallen bij de foto.
Waarschijnlijk gaat het om de datums waarop de foto’s gemaakt zijn
en de publicatiedatum van het genoemde portfolio.
Hete was aanbrengen op een sculptuur dat het woord ‘Heet’
vertegenwoordigt en dat in rood is uitgevoerd.
De hele foto heeft helemaal een rode gloed.
Het aanbrengen van was is een beweging, iets dat tijd nodig heeft,
dat is haast in tegenspraak met fotografie waarin je de tijd ‘bevriest’.
Ik weet eigenlijk niet of het hier afgebeelde ‘beeld’ eigenlijk wel bestaat
in de zin dat het ergens in een gallerie of museum te zien is.
Waarschijnlijk niet.
Bovendien is de fotograaf in dit geval ook de kunstenaar.

Christo, 441 Barrels structure The wall, 1968.


Van Christo weten we wel zeker dat het werk niet meer bestaat.
Zijn werken kennen een lange aanlooptijd van voorbereiding
en vervolgens grijpen ze bepalend in op onze leefwereld.
Ze vormen een barriere zoals bijvoorbeeld hier door een straat af te sluiten.
Maar de foto voegt een nieuwe dimensie toe:
de zwart/wit foto is deels ingekleurd.
De gekleurde vaten maken de barriere nog duidelijker
en maken de foto attractiever om naar te kijken.
Bij Christo is het wek altijd tijdelijk.
Je kunst je de vraag stellen of zijn werk een vorm van landschapskunst is
of zijn zijn werken ge-ensceneerde foto’s?
Zijn de vaten, de opgestapelde vaten van 1968
of de gemanipuleerde foto, het kunstwerk?

De voorbereiding van de projecten van Christo hebben veel aspecten.
Zo moet hij vaak proberen vergunningen of toestemming los te peuteren
van overheden en eigenaren.
Daarnaast kosten de vaak monumentale werken heel veel geld.
Om dat geld in te zamelen maakt hij schetsen of misschien is
bovenstaande foto wel een fotomontage
die voor de geldinzameling is gemaakt.
Een zwart/wit foto waar de vaten in worden geplaatst
en vervolgens worden ingekleurd.

Wat is nu het kunstwerk?
De vaten op straat,
de activiteiten die nodig zijn toestemming voor een dergelijk werk te krijgen,
de voorstudies, de schetsen,
de foto’s die gemaakt zijn van het werk?

Fischli Weiss, The Three Sisters, 1984.


Fischli Weiss is een kunstenaarsduo.
Schoenen, dingen die ons helpen te bewegen.
Hier zijn ze door het wat wazige beeld en de belichting
versmolten tot een soort raderwerk.