Soms, als je de hooggespannen verwachtingen eromheen hoort, zou je het bijna vergeten, maar geengageerde kunst is eerst kunst en pas daarna geengageerd. Erg veel heeft de wereld-in-nood niet aan haar betrokkenheid (de kunst in het algemeen, hier Marlene Dumas), onpraktisch en inefficient als ze is. Kunst is van nature eerder een onruststoker dan een troubleshooter. Het is bovendien niet het eerste waar je aan denkt als zich een probleem aandient. Zo van: Honger in Afrika? Kom jongens, we maken een schilderij! Zelfs als bespeler van de beeldvorming blijft kunst een lastpost, want een onbeschrijflijk complexe vorm van communicatie, die steeds voor meerdere uitleg vatbaar is. Iedereen denkt er altijd het zijne van.

Activisme zonder angel, kun je denken, als je dit leest. Zoals Dumas met haar bovenmodale New Yorkse doelgroep evenzeer een perfect geval van radical chic is. En toch bevalt de actie van Dumas me. Juist door die politieke glibberigheid, die ruimte laat voor meerdere zienswijzen buiten de confrontatie van goed en fout om. Het agenderen van de kwestie in deze politieke gevoelige context is in dit geval voldoende. Let wel: we staan als toeschouwer aan de Joodse kant van de muur. Alleen dat geeft al te denken. Ik wil daar niet staan, bedenk ik me, terwijl ik door Dumas medeplichtig wordt gemaakt.