Afgelopen week zag ik Slumdog Millionaire.
Er is veel te doen rond deze film.
Van een Indiase collega begrijp ik dat ook in India de gemoederen
bezig worden gehouden door deze film.



Het is geen Indiase Bollywoodfilm maar wel een film die
in de manier waarop hij gemaakt is en de manier waarop
het verhaal in elkaar zit, dicht tegen Indiase films aankomt.
Voor veel kijkers zal dat even wennen zijn.
Nog los van de soms schokkende beelden van de slums,
de achterbuurten in Mumbai.

Al berust de film op feiten, de film is geen feitenrelaas
zoals wij Westerse kijkers graag zien (of denken te zien) in films.
Daarvoor is het verhaal te eenvoudig, blijven de karakters
te oppervlakkig en zijn de emoties te geconstrueerd.
Wat dat betreft past deze film meer in onze musicalfilm
traditie dan in de traditie van feitelijke verhalen of
andere Hollywood kaskrakers.

Als liefhebber van India en alles wat met India van doen heeft,
ben ik naar de film gegaan.
Veel situaties, hoewel vaak een karikatuur, zijn herkenbaar.
De manier waarop bijvoorbeeld toeristen door de georganiseerde
misdaad worden afgezet.
In de film heel komisch getoond.

De godsdienstrel, het leven van kinderen in sloppenwijken,
het leven van volwassenen in sloppenwijken, de onevenredige
armoede en rijkdom van grote groepen mensen in de Indiase samenleving;
al die situaties worden realistisch getoond.
Knap in een ‘feelgood movie’.

De aftiteling van de film vond ik erg leuk.
Daar openbaarde zich eindelijk de echte Bollywoodfilm:
Boy meets girl en de dans, muziek en zang barst spontaal los,
in Chhatrapati Shivaji Terminus (vroeger Victoria Terminus), Mumbai.



Oscarmateriaal: absoluut niet.
Maar de commerciele belangen zijn enorm:
westerse filmbedrijven die de Indiase en Aziatische markt op gaan.
Dus ier is wel een kans.

Het verhaal is een soort raamvertelling.
Een verhoor door de politie is de kapstok waaraan de hele film is opgehangen.
Steeds langere flashbacks brengen de kijker langzaam naar het heden.
Centraal in het verhoor staat het deelnemen aan een quiz.
Iedere vraag en het daarop gegeven antwoord, levert een flashback op.
Dit is een prachtige constructie voor een film maar laat geen ruimte
voor zoiets als karakterontwikkeling of het uitdiepen van thema’s.
Je ziet veel armoede maar daar gaat de film niet over.
Je ziet veel armoede maar dat is maar een deel van India.
Dat is niet erg, maar je moet de film dan wel zien voor wat het is:
amusement.
Niets mis mee, goed gemaakt, geen maar.

Ik raad iedereen aan om de film te gaan bekijken
en er veel plezier aan te beleven.