Videokunst is een vorm die bij mij soms aanslaat
en heel vaak geen waardering kan genereren.
Op de tentoonstelling Soot from the funnel zijn er meerdere werken
gemaakt met video:

Sheena Macrae: Odyssey (2006)
Het verhaal dat bij dit werk gaat klinkt goed.
Je neemt een beroemde film, haal die in stroken uit elkaar,
meng die stroken, orden ze, verwijder overtollige,
projecteer het resultaat als een hypnotisch schilderij.
Dat kwam er niet uit. Saai, langzaam,
slaperig maar niet door hypnose.

Erwan Maheo: Entre Gibraltar et les Dardanelles (2008)
Ik zag alleen de film. Papier en foto’s heb ik niet gezien.
Ook hier is het idee goed.
Je vader vaart. Maakt van alles mee.
Geheimzinnig. Je hebt een film van het avontuur.
Je leest boeken die raakvlakken hebben met het
,vermeende, leven van je vader.
Alle ingredienten voor een droom.
Alles wat ik zag was een onduidelijke film.

Christophe Terlinden: Reve a la saauce Britannique (2008)
Hier heb ik wat foto’s van.
Daar kom ik later nog een keer op terug.
Maar erg positief was ik hier ook niet over.

Maar dan Harald Hund & Paul Horn: Dropping furniture.
Letterlijke vertaling: “meubels laten vallen”.
Op het internet zijn ze haast onvindbaar.
Wat je vind is nauwelijks relevant voor hun werk.

Maar het werk in Lokaal01 was heel bijzonder.
Een projectie in de hoek van de zaal.
Twee maal een nagenoeg dezelfde projectie van dezelfde kamer.
In deze kamer laat men met veel lawaai (letterlijk)
en vertraagd huisraad van boven naar beneden vallen.
De kamer begint leeg.
Het laatste wat er valt is een soort aquarium.





Uit de folder:

In Dropping furniture krijgen de ‘dode’vallende meubelstukken
een verhalende en levende betekenis,
versterkt door de vertraging van het beeld en het intensieve geluid.