Er waren niet veel tieners bij dit concert. Waarschijnlijk wel veel mensen die tiener waren toen ze deze man voor het eerst hoorden.

Dat neemt niet weg dat de band waar hij nu mee tourt bestaat uit jonge mensen.

Maar we zagen een groot kunstenaar aan het werk. Iemand met een volledig zelf ontwikkelde stijl, een eigen geluid zoals dat heet. Je kunt het met hem eens zijn of niet maar hij gaat zijn eigen weg met een inzet (zoals gisteravond) die er mag zijn.

De zaal en het podium voor aanvang. We zaten dus opzij van het podium. Niet ideaal maar we zagen het prima en we waren er bij.

Samen met zo’n 15.000 andere bezoekers.

Het concert duurde drieeneenhalf uur (!) Onafgebroken Neil Young, solo, met band, op gitaar, akoestisch en/of electrisch, op mondharmonica, op pijporgel of piano. Meestal hard, af en toe zacht.

Soms vertrok Neil vanuit een song in een sound scape. Met zijn overmodulerende gitaar schildert hij dan een landschap waarin hij alleen voorttrekt. Wij mogen alleen toekijken.