Kxc3xa4the Kollwitz (Koningsbergen, 8 juli 1867 xe2x80x93 Moritzburg, 22 april 1945) was een Duits grafisch kunstenares en beeldhouwster.
In de oorlogsjaren 1914-1918 begon zij te beeldhouwen. In 1914 stierf haar zoon Peter, die musketier in het Duitse leger was, waardoor zij na 1919 vooral de oorlogsellende uitbeeldde zoals in affiches en in de houtsnedenserie “Der Krieg”. Haar onverminderde uitdrukkingskracht zocht zij toen in een grotere vereenvoudiging van de vorm en een streven naar abstracte, stilerende monumentaliteit. In april 1915 begon zij aan de uitwerking van de eerste plannen voor een gedenksteen voor het graf van haar zoon Peter die tijdens de Eerste Wereldoorlog gesneuveld was, op 24 oktober 1914, bij een aanval op Diksmuide in Vlaanderen.

In 1929 verkozen de ridders in de orde Pour le Mxc3xa9rite fxc3xbcr Wissenschaften und Kxc3xbcnste Kxc3xa4the Kollwitz als eerste vrouw tot lid van hun exclusieve orde.

Op 23 juli 1931 werd ‘Het treurende ouderpaar’ geplaatst op Het Roggeveld tussen Zarren en Esen, nabij Diksmuide.

In 1956 werd Peter, samen met 1538 kameraden, naar het Praetbos in Vladslo overgebracht. Tezelfdertijd verhuisde tevens het beeldhouwwerk om daar, zoals voorheen te Esen, bij zijn graf te worden opgesteld. Kxc3xa4the geeft hierin gestalte aan het grenzeloze verdriet dat de oorlog haar berokkende. Een dubbelbeeld van uitzonderlijk hoog kunstgehalte, eenvoudig van conceptie en daardoor zeer aangrijpend. De vader, Peters eigen vader, neerblikkend op de duizenden graven, waaronder dat van zijn zoon, in het onmiddellijk bereik van zijn ogen. De moeder, Kxc3xa4the Kollwitz zelf, voorovergebogen, xc3xa9xc3xa9n en al verdriet en liefde. Een nobele kunstenares, die in dit werk niet alleen de moeder van Peter wilde zijn, doch van allen die met hem aan het IJzerfront de dood vonden.

In haar talrijke tekeningen, etsen, lithografiexc3xabn en houtsneden bereikte zij de hoogste graad van haar artistiek vermogen. Daarnaast bestaan van haar hand ook enkele genrestukken in olieverf, die evenwel alle uit het begin van haar loopbaan zijn en ver beneden het peil van haar overige werk blijven. Pas omstreeks haar vijfenveertigste begon zij te beeldhouwen.

Na de vroege familie- en zelfportretten die onder realistische invloed stonden, formuleerde ze haar eerste getuigenissen. Deze bestonden uit gedetailleerde etsen, in historische cyclussen (bv. De opstand der Wevers en De Boerenoorlog), waar zij reeds een sterke, soms geladen gevoelsexpressie en vaak grote monumentaliteit bereikte. Onder de indruk van het werk van de Noorse kunstschilder Edvard Munch gaf ze haar aan-klachten vorm in stille, uitdrukkingsloze figuren. Later zette ze echter het realisme om in een eigen expressionisme.

In 1933 werd haar werk ‘entartet’ (ontaard) verklaard en werd zij door de nationaal-socialisten verdreven van de Berlijnse academie, waar zij sinds 1928 hoogleraar van de grafische afdeling was. Ook uit de orde Pour le Mxc3xa9rite werd zij verwijderd. In 1936 kreeg zij een expositieverbod en daarna heeft zij alleen nog getekend en gebeeldhouwd. In haar late werk nam het afbeelden van moeder en kind een centrale plaats in, ze concentreren de sociale getuigenis in een archetypische thematiek en voerden tot oplossingen van een grote indringende kracht.

Het schilderij is gebaseerd op de beruchte schipbreuk van het Franse schip Mxc3xa9duse in 1816 op de Atlantische Oceaan even buiten de Westkust van Afrika. De ramp, die leidde tot de dood van 140 opvarenden (bemanning en passagiers), kreeg veel belangstelling in heel Europa door het verhaal van de overlevenden, dat de Franse regering in diskrediet bracht door zowel de bekwaamheid van de gezagvoerder aan boord als de organisatie van de reddingsoperatie in twijfel te trekken. Het werd later een onderwerp voor veel belangrijke kunstschilders, waaronder Gxc3xa9ricault, die er inspiratie in vond voor zijn ‘Vlot’.

Conform de Romantiek van de negentiende eeuw besloot Gxc3xa9ricault tot een groot doek met een niet zo afschuwelijk maar emotioneel aangrijpende gebeurtenis: het voor het eerst in zicht komen van de Argus. Het werk geeft vorm aan de hoop, de vrijheid nabij, en tegelijk een illusie, maar dat weet alleen de kijker met kennis.

Colorfield Painting is een variant binnen de abstract expressionistische schilderkunst in de Verenigde Staten. Er wordt gewerkt met kleurvlakken of kleurvelden om een meditatieve stemming te wekken bij de kijker. De nadruk wordt gelegd op grote eenkleurige vlakken, om op die wijze aan het fenomeen kleur een zo groot mogelijke uitdrukkingskracht te geven. Mark Rothko ontwikkelt al in 1947 deze formule, waarbij hij verklaart “Ik streef ernaar ingewikkelde gedachten eenvoudig weer te geven.” Vierkante of rechthoekige vlakken, in egale kleuren en onderling verschillend in hoogte of breedte, worden zodanig op doek gebracht, dat ze in eindeloosheid lijken te zweven en de indruk wekken niet te worden beperkt door de begrenzing van het doek.

Naast abstract expressionistische schilders als Clyfford Still, Rothko en Barnett Newman worden ook kunstenaars die gerelateerd zijn aan de post-painterly abstraction tot de kleurvlakschilders gerekend. Tot de belangrijkste behoren Morris Louis, Kenneth Noland, en Jules Olitski.

Een verwant kunstenaar is Josef Albers, die uit het Bauhaus kwam, en vanaf 1950 een reeks Hommage aan het vierkant crexc3xaberde.

Andere colorfield-meesters zijn Edward Avedisian, Richard Diebenkorn, Sam Francis, Helen Frankenthaler, Al Held, Hans Hofmann, Ellsworth Kelly, Robert Motherwell, Larry Poons, Ad Reinhardt, Frank Stella, Larry Zox.